داوود بن ابی‌هند قشیری سرخسی بصری: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = اصحاب امام باقر| عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[داوود بن ابی‌هند قشیری سرخسی بصری در علوم قرآنی]]| پرسش مرتبط = }} | {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = اصحاب امام باقر| عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[داوود بن ابی‌هند قشیری سرخسی بصری در علوم قرآنی]]-[[داوود بن ابی‌هند قشیری سرخسی بصری در تاریخ اسلامی]]| پرسش مرتبط = }} | ||
== آشنایی اجمالی == | |||
== | |||
[[ابوبکر داود بن دینار بن عذافر قشیری سرخسی بصری]]، معروف به [[ابن ابی هند]] اصالتاً [[اهل]] [[سرخس]] بود،<ref>رجال الطوسی، ص۱۳۴.</ref> اما در [[مرو]] زاده شد و در [[بصره]] [[زندگی]] کرد.<ref>تاریخ الاسلام، ج۸، ص۴۱۳.</ref> وی از [[اصحاب امام باقر]]{{ع}} میباشد <ref>رجال الطوسی، ص۱۳۴.</ref> و از افرادی چون [[محمد بن سیرین]] و [[عکرمه]] [[روایت]] نقل کرده است و کسانی چون «شعبه» و «ثوری» از او روایت دارند. ابن ابی‌هند فردی [[فقیه]]، <ref>تاریخ الاسلام، ج۸، ص۴۱۳.</ref> [[محدث]]،<ref>لغت نامه دهخدا، ج۶، ص۹۱۵۲.</ref> [[حافظ]] و از بزرگان بصره<ref>خلاصة تهذیب تهذیب الکمال، ج۳، ص۲۰۴.</ref> و از [[تابعین]] در بصره بود و در [[زمان]] [[حسن بصری]] در این [[شهر]] [[فتوا]] می‌‌داد.<ref>اعیان الشیعه، ج۶، ص۳۷۰.</ref> برخی از [[رجال شناسان]] ایشان را از [[راویان شیعه]] [[مذهب]]،<ref> تنقیح المقال، ج۱، ص۴۰۶.</ref> و بعضی از [[اهل سنت]] دانسته‌اند.<ref>دائرة المعارف الشیعیة العامه، ج۹، ص۳۱۴.</ref> اثر داود، [[تفسیر قرآن]] میباشد.<ref>الذریعه، ج۴، ص۲۴۰.</ref> او سرانجام در سال ۱۳۹ هـ در راه [[مکه]]<ref>رجال الطوسی، ص۱۳۴.</ref> درگذشت.<ref> جمعی از پژوهشگران، [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی]]، ج۱ ص۳۲۶.</ref> | [[ابوبکر داود بن دینار بن عذافر قشیری سرخسی بصری]]، معروف به [[ابن ابی هند]] اصالتاً [[اهل]] [[سرخس]] بود،<ref>رجال الطوسی، ص۱۳۴.</ref> اما در [[مرو]] زاده شد و در [[بصره]] [[زندگی]] کرد.<ref>تاریخ الاسلام، ج۸، ص۴۱۳.</ref> وی از [[اصحاب امام باقر]]{{ع}} میباشد <ref>رجال الطوسی، ص۱۳۴.</ref> و از افرادی چون [[محمد بن سیرین]] و [[عکرمه]] [[روایت]] نقل کرده است و کسانی چون «شعبه» و «ثوری» از او روایت دارند. ابن ابی‌هند فردی [[فقیه]]، <ref>تاریخ الاسلام، ج۸، ص۴۱۳.</ref> [[محدث]]،<ref>لغت نامه دهخدا، ج۶، ص۹۱۵۲.</ref> [[حافظ]] و از بزرگان بصره<ref>خلاصة تهذیب تهذیب الکمال، ج۳، ص۲۰۴.</ref> و از [[تابعین]] در بصره بود و در [[زمان]] [[حسن بصری]] در این [[شهر]] [[فتوا]] می‌‌داد.<ref>اعیان الشیعه، ج۶، ص۳۷۰.</ref> برخی از [[رجال شناسان]] ایشان را از [[راویان شیعه]] [[مذهب]]،<ref> تنقیح المقال، ج۱، ص۴۰۶.</ref> و بعضی از [[اهل سنت]] دانسته‌اند.<ref>دائرة المعارف الشیعیة العامه، ج۹، ص۳۱۴.</ref> اثر داود، [[تفسیر قرآن]] میباشد.<ref>الذریعه، ج۴، ص۲۴۰.</ref> او سرانجام در سال ۱۳۹ هـ در راه [[مکه]]<ref>رجال الطوسی، ص۱۳۴.</ref> درگذشت.<ref> جمعی از پژوهشگران، [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی]]، ج۱ ص۳۲۶.</ref> | ||
نسخهٔ ۴ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۳:۳۶
این مدخل زیرشاخهٔ بحث اصحاب امام باقر است. داوود بن ابی‌هند قشیری سرخسی بصری از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: داوود بن ابی‌هند قشیری سرخسی بصری در علوم قرآنی-داوود بن ابی‌هند قشیری سرخسی بصری در تاریخ اسلامی - پرسش مرتبط نداردآشنایی اجمالی
ابوبکر داود بن دینار بن عذافر قشیری سرخسی بصری، معروف به ابن ابی هند اصالتاً اهل سرخس بود،[۱] اما در مرو زاده شد و در بصره زندگی کرد.[۲] وی از اصحاب امام باقر(ع) میباشد [۳] و از افرادی چون محمد بن سیرین و عکرمه روایت نقل کرده است و کسانی چون «شعبه» و «ثوری» از او روایت دارند. ابن ابی‌هند فردی فقیه، [۴] محدث،[۵] حافظ و از بزرگان بصره[۶] و از تابعین در بصره بود و در زمان حسن بصری در این شهر فتوا می‌‌داد.[۷] برخی از رجال شناسان ایشان را از راویان شیعه مذهب،[۸] و بعضی از اهل سنت دانسته‌اند.[۹] اثر داود، تفسیر قرآن میباشد.[۱۰] او سرانجام در سال ۱۳۹ هـ در راه مکه[۱۱] درگذشت.[۱۲]
جستارهای وابسته
منابع
جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱
پانویس
- ↑ رجال الطوسی، ص۱۳۴.
- ↑ تاریخ الاسلام، ج۸، ص۴۱۳.
- ↑ رجال الطوسی، ص۱۳۴.
- ↑ تاریخ الاسلام، ج۸، ص۴۱۳.
- ↑ لغت نامه دهخدا، ج۶، ص۹۱۵۲.
- ↑ خلاصة تهذیب تهذیب الکمال، ج۳، ص۲۰۴.
- ↑ اعیان الشیعه، ج۶، ص۳۷۰.
- ↑ تنقیح المقال، ج۱، ص۴۰۶.
- ↑ دائرة المعارف الشیعیة العامه، ج۹، ص۳۱۴.
- ↑ الذریعه، ج۴، ص۲۴۰.
- ↑ رجال الطوسی، ص۱۳۴.
- ↑ جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی، ج۱ ص۳۲۶.