حکومت همدان: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی |
||
| خط ۱۵: | خط ۱۵: | ||
یزید بن قیس بن تمام ارحبی<ref>در تنقیح المقال، ج۳، ص۳۲۸ آمده: یزید برادر سعید بن قیس، و ارحبی طایفه‌ای است منسوب به قبیله همدان.</ref> مردی [[عاقل]] و از نیروهای [[دلاور]] [[سپاه]] [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} بود. وی از جانب [[حضرت علی]] {{ع}} [[والی مدائن]] شد و سپس به [[ولایت ری]]، [[همدان]] و [[اصفهان]] [[منصوب]] گردید<ref>رجال طوسی، ص۶۲، ش۶.</ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۲ (کتاب)|اصحاب امام علی]]، ج۲، ص۱۴۴۲-۱۴۴۳؛ [[علی اکبر ذاکری|ذاکری، علی اکبر]]، [[سیمای کارگزاران علی بن ابی طالب امیرالمؤمنین (کتاب)|سیمای کارگزاران علی بن ابی طالب امیرالمؤمنین]]، ج۱، ص۴۸۰-۴۸۱.</ref> | یزید بن قیس بن تمام ارحبی<ref>در تنقیح المقال، ج۳، ص۳۲۸ آمده: یزید برادر سعید بن قیس، و ارحبی طایفه‌ای است منسوب به قبیله همدان.</ref> مردی [[عاقل]] و از نیروهای [[دلاور]] [[سپاه]] [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} بود. وی از جانب [[حضرت علی]] {{ع}} [[والی مدائن]] شد و سپس به [[ولایت ری]]، [[همدان]] و [[اصفهان]] [[منصوب]] گردید<ref>رجال طوسی، ص۶۲، ش۶.</ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۲ (کتاب)|اصحاب امام علی]]، ج۲، ص۱۴۴۲-۱۴۴۳؛ [[علی اکبر ذاکری|ذاکری، علی اکبر]]، [[سیمای کارگزاران علی بن ابی طالب امیرالمؤمنین (کتاب)|سیمای کارگزاران علی بن ابی طالب امیرالمؤمنین]]، ج۱، ص۴۸۰-۴۸۱.</ref> | ||
=== [[جریر بن عبدالله | === جریر بن عبدالله بجلی === | ||
{{اصلی|جریر بن عبدالله بجلی}} | |||
جریر بن عبدالله بجلی در سال دهم هجری [[اسلام]] آورد. در جریان [[دعوت پیامبر]] از [[پادشاهان]] به اسلام، [[جریر]] را به سوی ذوالکلاع و ذوعمرو (از پادشاهان [[حمیر]] در [[یمن]]) فرستاد. زمانی که [[امیر المؤمنین]]{{ع}} [[خلیفه]] شد، [[جریر بن عبد الله]] از طرف [[عثمان]] حاکم همدان بود و حضرت او را به [[بیعت]] [[دعوت]] کرد و او قبول کرد. به پیشنهاد خود نماینده [[امام]] در دعوت [[معاویه]] برای بیعت بود اما در این کار تعلل زیادی کرد؛ سپس از [[امیرالمؤمنین]] جدا شد و در حدود سال ۵۴ هجری فوت کرد<ref>[[عظیم ابوالقاسمی|ابوالقاسمی، عظیم]]، [[دانشنامه سیره نبوی ج۲ (کتاب)|مقاله «جریر بن عبدالله بجلی»، دانشنامه سیره نبوی]] ج۲، ص ۳۸۵-۳۸۹؛ [[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۱ (کتاب)|اصحاب امام علی]]، ج۱، ص۲۹۵-۲۹۶؛ [[علی اکبر ذاکری|ذاکری، علی اکبر]]، [[سیمای کارگزاران علی بن ابی طالب امیرالمؤمنین (کتاب)|سیمای کارگزاران علی بن ابی طالب امیرالمؤمنین]]، ج۱، ص ۵۸۱-۵۸۲.</ref>. | |||
== منابع == | == منابع == | ||
نسخهٔ ۸ فوریهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۲:۰۹
حاکمان همدان
مخنف بن سلیم ازدی
مخنف بن سلیم ازدی از اصحاب رسول خدا (ص)[۱] و در زمرۀ شیعیان و یاران مخلص امیرالمؤمنین (ع) درآمد. حضرت حکومت اصفهان، همدان و ری[۲] و نیز جمع‌آوری صدقات قبیله بکر بن وائل را به وی واگذار کرد[۳].[۴]
یزید بن قیس ارحبی
یزید بن قیس بن تمام ارحبی[۵] مردی عاقل و از نیروهای دلاور سپاه امیرالمؤمنین (ع) بود. وی از جانب حضرت علی (ع) والی مدائن شد و سپس به ولایت ری، همدان و اصفهان منصوب گردید[۶].[۷]
جریر بن عبدالله بجلی
جریر بن عبدالله بجلی در سال دهم هجری اسلام آورد. در جریان دعوت پیامبر از پادشاهان به اسلام، جریر را به سوی ذوالکلاع و ذوعمرو (از پادشاهان حمیر در یمن) فرستاد. زمانی که امیر المؤمنین(ع) خلیفه شد، جریر بن عبد الله از طرف عثمان حاکم همدان بود و حضرت او را به بیعت دعوت کرد و او قبول کرد. به پیشنهاد خود نماینده امام در دعوت معاویه برای بیعت بود اما در این کار تعلل زیادی کرد؛ سپس از امیرالمؤمنین جدا شد و در حدود سال ۵۴ هجری فوت کرد[۸].
منابع
پانویس
- ↑ ر.ک: تهذیب التهذیب، ج۸ ص۹۳؛ اسدالغابه، ج۴، ص۳۳۹؛ طبقات الکبری، ج۶، ص۳۵؛ تاریخ کبیر، ج۸، ص۵۲.
- ↑ ر.ک: اسدالغابه، ج۴، ص۳۳۹؛ تهذیب التهذیب، ج۸، ص۹۳؛ رجال طوسی، ص۵۸، ش۱۲.
- ↑ بحارالانوار، ج۹۶، ص۸۵؛ نهج البلاغه، نامه ۲۶.
- ↑ ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۲، ص۱۲۷۹-۱۲۸۰؛ ذاکری، علی اکبر، سیمای کارگزاران علی بن ابی طالب امیرالمؤمنین، ج۱، ص۴۷۰-۴۷۱.
- ↑ در تنقیح المقال، ج۳، ص۳۲۸ آمده: یزید برادر سعید بن قیس، و ارحبی طایفه‌ای است منسوب به قبیله همدان.
- ↑ رجال طوسی، ص۶۲، ش۶.
- ↑ ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۲، ص۱۴۴۲-۱۴۴۳؛ ذاکری، علی اکبر، سیمای کارگزاران علی بن ابی طالب امیرالمؤمنین، ج۱، ص۴۸۰-۴۸۱.
- ↑ ابوالقاسمی، عظیم، مقاله «جریر بن عبدالله بجلی»، دانشنامه سیره نبوی ج۲، ص ۳۸۵-۳۸۹؛ ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۱، ص۲۹۵-۲۹۶؛ ذاکری، علی اکبر، سیمای کارگزاران علی بن ابی طالب امیرالمؤمنین، ج۱، ص ۵۸۱-۵۸۲.