توحید ذاتی در معارف و سیره علوی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''توحید به معنای تجزیه ناپذیر''': دومین معنای مقبول برای واحد، نفی هرگونه تجزیه و تقسیم از [[ذات اقدس الهی]] است؛ یعنی هرگونه تقسیم - اعم از تقسیم خارجی، تقسیم [[عقلی]] و تقسیم و همی<ref>تقسیم خارجی مانند تقسیم انسان به بدن و روح؛ تقسیم عقلی مانند تقسیم ان انسان به حیوان و ناطق، و تقسیم و همی مانند تقسیم انسان به دو نیمه.</ref>- درباره خداوند منتفی است؛ چنانکه علی{{ع}} می‌فرماید: {{متن حدیث|وَ لَا تَنَالُهُ التَّجْزِئَةُ وَ التَّبْعِيضُ}}؛ «جزء جزء شدن و پاره پاره گشتن در او راه ندارد»<ref>نهج البلاغه، خطبه ۸۱.</ref>. همچنین آن حضرت در این باره فرموده است:

نه جزئی دارد که به آن وصفش کنند و نه جوارح دارد و نه اعضا و عَرَض و نه توانند بدین وصفش کنند که بگویند غیر از دیگران است و بعض بعض است<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۷۹.</ref>.

== منابع ==

{{منابع}}

{{پایان منابع}}

== پانویس ==

{{پانویس}}