الگو:صفحهٔ اصلی/مدخل برگزیده: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
بدون خلاصۀ ویرایش
برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
'''[[امام حسن مجتبی| امام حسن مجتبی]]''' {{ع}} پیشوای دوم [[مسلمانان]]، در نیمه [[ماه رمضان]] [[سال سوم هجری]] قمری در [[مدینه]] متولد شد. پدر ایشان [[علی بن ابی طالب]] {{ع}} و مادرشان [[حضرت زهرا]] {{س}} است. کنیه حضرت ابومحمد است و [[القاب]] فراوانی همانند تقی، زکی، سبط، [[سید]] و مجتبی به ایشان نسبت داده‌اند.
'''[[شب قدر| شب قدر]]'''، شب [[نزول قرآن]] بر [[پیامبر اکرم]] {{صل}} است که در [[ماه رمضان]] اتفاق افتاده است. از لیلة القدر به عنوان شب اندازه‌گیری امور و عمرها نیز یاد می‌شود. شبی که در تعیین آن [[اختلاف]] وجود دارد و یکی از شب‌های دهه آخر [[ماه مبارک رمضان]] است که نزد [[شیعیان]] یکی از سه شب نوزدهم، بیست و یکم و بیست و سوم و نزد اکثر [[اهل سنت]]، احتمالاً شب بیست و هفتم است. به هرحال، شب قدر، از شب‌های متبرک [[اسلامی]] است که در [[سوره قدر]] بزرگی و اهمیت آن یادآوری شده و به عنوان شبی که از هزار ماه بهتر است معرفی گردیده است که [[فرشتگان]] و [[روح]] در آن شب به [[اذن پروردگار]] خویش فرود می‌آیند. [[قرآن کریم]] درباره شب قدر می‌فرماید: {{متن قرآن|لَيْلَةُ الْقَدْرِ خَيْرٌ مِنْ أَلْفِ شَهْرٍ * تَنَزَّلُ الْمَلَائِكَةُ وَالرُّوحُ فِيهَا بِإِذْنِ رَبِّهِمْ مِنْ كُلِّ أَمْرٍ * سَلَامٌ هِيَ حَتَّى مَطْلَعِ الْفَجْرِ}}.


در دوران [[نبوی]] و در سال ۶ هجری در [[داستان مباهله]] از آن حضرت یاد شده است. حضرت در دوران [[خلافت علی]] {{ع}} در صحنه‌ها حضور یافت و در همه مقاطع، پدر را [[همراهی]] کرد. پس از [[شهادت]] پدر [[خلافت]] را برعهده گرفت که هنگام پذیرش [[خلافت]] ۳۷ سال داشت. عراقیان و حامیان [[امام علی]] {{ع}} با وی [[بیعت]] کردند؛ شمار بیعت‌کنندگان، ۴۰۰۰۰ تن ذکر شده است.
در روایتی از [[امام صادق]] {{ع}} نقل شده که: «تقدیر مقدرات، در شب نوزدهم، تحکیم آن در شب بیست و یکم و امضاء آن در شب بیست و سوم است».


زمانی که [[معاویه]] به سوی [[عراق]] حرکت کرد، [[امام حسن]] {{ع}} پس از [[آگاهی]] از این خبر، [[مردم]] را به [[جهاد]] و [[مقاومت]] فرا خواند و از آنها خواست که در لشکرگاه [[نخیله]] گردهم آیند؛ اما [[مردم]] واکنش مناسبی نشان ندادند [[معاویه]] توانست با وعده‌هایی، شماری از [[اصحاب امام حسن]] {{ع}} را به سوی خود بکشاند. [[خیانت]] یاران امام {{ع}} به گونه‌ای بود که در میان [[اصحاب]] خود نیز [[امنیت]] جانی نداشت. بر اثر شایعات و وعده‌های [[معاویه]]، [[عبیدالله بن عباس]]، یکی از سه فرمانده اصلی [[امام]] {{ع}} همراه شماری از سپاهیان به اردوی [[معاویه]] پیوست. لذا حضرت در پی خیانت یاران خود و بنا به مصالح [[اسلام]] و شرایط پیش‌آمده در نیمه جمادی الاول سال ۴۱ هجری مجبور به [[صلح]] با [[معاویه]] شد.
دلیل [[فضیلت]] این شب بر شب‌های دیگر به اعتبار اموری است که در این شب برآورده می‌شود که بر اساس [[آموزه‌های دینی]] مهم‌ترین آنها عبارت‌اند از:
# شب نزول قرآن: از [[آیات قرآن]] به‌خوبی استفاده می‌شود که این کتاب در [[ماه مبارک رمضان]] نازل شده است‌. [[خداوند متعال]] می‌فرماید: {{متن قرآن|شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِي أُنْزِلَ فِيهِ الْقُرْآنُ}}؛ ظاهر [[آیه]] آن است که تمام [[قرآن]] در این ماه نازل گردید و در نخستین آیۀ [[سوره قدر]] نیز می‌فرماید‌: {{متن قرآن|إِنَّا أَنْزَلْنَاهُ فِي لَيْلَةِ الْقَدْرِ}}.
# شب تقدیر امور: [[قرآن کریم]] علت دیگر [[فضیلت]] این شب بزرگ را تعیین [[مقدرات]] [[انسان]] قلمداد کرده و می‌فرماید‌: {{متن قرآن|إِنَّا أَنْزَلْنَاهُ فِي لَيْلَةٍ مُبَارَكَةٍ إِنَّا كُنَّا مُنْذِرِينَ فِيهَا يُفْرَقُ كُلُّ أَمْرٍ حَكِيمٍ}}.
# شب نزول فرشتگان: [[قرآن کریم]] شب قدر را شب نزول فرشتگان و [[روح]] بر [[زمین]]، برای تقدیر و تعیین سرنوشت بندگان‌ و آوردن هر خیر و برکتی معرفی می‌کند: {{متن قرآن|تَنَزَّلُ الْمَلَائِكَةُ وَالرُّوحُ فِيهَا بِإِذْنِ رَبِّهِمْ مِنْ كُلِّ أَمْرٍ}}.
# شب [[مغفرت]] و [[آمرزش گناهان]]: از فضیلت‌های شب قدر این است که هر مؤمنی آن را احیا بدارد، گناهانش آمرزیده می‌شود.
# شب مخصوص [[امام زمان]]{{ع}}: از دیگر ویژگی‌های شب قدر این است که [[خداوند متعال]]، کامل‌ترین و شایسته‌ترین و برترین [[انسان]] را از [[برنامه‌ریزی]] و [[حکم]] خود [[آگاه]] می‌کند‌؛ چراکه [[قرآن کریم]] از استمرار تنزل [[فرشتگان]] و [[روح]] از جانب [[خدای متعال]] خبر می‌دهد و این امر یک ولی می‌خواهد که متولی آن باشد و آن همان [[امام]] [[معصوم]]{{ع}} است.


بندهای صلح نامه متغیر است و کتاب‌های [[تاریخی]] هریک بر بندهایی از آن تأکید کرده‌اند، برخی از بندها چنین است: واگذاری [[حکومت]] ([[تسلیم]] الامر) به [[معاویه]]؛ [[خلافت]] پس از [[معاویه]] از آنِ [[امام حسن]] {{ع}} باشد؛ [[مردم]] در [[امان]] هستند و [[معاویه]] نباید کسی را به جهت اقدامات گذشته تعقیب کند و ... . پس از [[صلح]]، [[امام]] با مشایعت [[معاویه]] از [[کوفه]] به [[مدینه]] بازگشت و در آنجا بزرگ و [[سرپرست]] [[بنی‌هاشم]] بود و در امور با وی [[مشورت]] می‌شد.
برخی از آداب و اعمال در شب قدر [[مستحب]] است به جا آورده شوند؛ از جمله: [[غسل]] کردن در آغاز شب‌های نوزده، بیست و یک و بیست و سوم و نیز در آخر شب بیست و سوم؛ احیای شب به [[ذکر]] و [[دعا]] و [[شب‌زنده‌داری]] به [[عبادت]] و [[تلاوت قرآن]]؛ [[زیارت امام حسین]] {{ع}} و غیره.


مدت زمانی که از [[صلح امام حسن]] {{ع}} گذشت، [[معاویه]] دریافت مفاد صلحنامه به زیان اوست لذا در پی [[قتل]] امام برآمد و سر انجام [[جعده]] ـ همسر امام ـ را [[فریب]] داد و به قتل حضرت برانگیخت. جعده به امام [[زهر]] خورانید و امام {{ع}} روز ۲۸ صفر سال ۵۰ یا ۵۱ هجری قمری در چهل و هشت سالگی به [[شهادت]] رسید و پس از کش و قوس‌های فراوان در بقیع به خاک سپرده شد.
<div class="mainpage_box_more">[[شب قدر|ادامه]]</div>
 
<div class="mainpage_box_more">[[امام حسن مجتبی|ادامه]]</div>

نسخهٔ ‏۲۹ مارس ۲۰۲۴، ساعت ۱۴:۳۰

شب قدر، شب نزول قرآن بر پیامبر اکرم (ص) است که در ماه رمضان اتفاق افتاده است. از لیلة القدر به عنوان شب اندازه‌گیری امور و عمرها نیز یاد می‌شود. شبی که در تعیین آن اختلاف وجود دارد و یکی از شب‌های دهه آخر ماه مبارک رمضان است که نزد شیعیان یکی از سه شب نوزدهم، بیست و یکم و بیست و سوم و نزد اکثر اهل سنت، احتمالاً شب بیست و هفتم است. به هرحال، شب قدر، از شب‌های متبرک اسلامی است که در سوره قدر بزرگی و اهمیت آن یادآوری شده و به عنوان شبی که از هزار ماه بهتر است معرفی گردیده است که فرشتگان و روح در آن شب به اذن پروردگار خویش فرود می‌آیند. قرآن کریم درباره شب قدر می‌فرماید: ﴿لَيْلَةُ الْقَدْرِ خَيْرٌ مِنْ أَلْفِ شَهْرٍ * تَنَزَّلُ الْمَلَائِكَةُ وَالرُّوحُ فِيهَا بِإِذْنِ رَبِّهِمْ مِنْ كُلِّ أَمْرٍ * سَلَامٌ هِيَ حَتَّى مَطْلَعِ الْفَجْرِ.

در روایتی از امام صادق (ع) نقل شده که: «تقدیر مقدرات، در شب نوزدهم، تحکیم آن در شب بیست و یکم و امضاء آن در شب بیست و سوم است».

دلیل فضیلت این شب بر شب‌های دیگر به اعتبار اموری است که در این شب برآورده می‌شود که بر اساس آموزه‌های دینی مهم‌ترین آنها عبارت‌اند از:

  1. شب نزول قرآن: از آیات قرآن به‌خوبی استفاده می‌شود که این کتاب در ماه مبارک رمضان نازل شده است‌. خداوند متعال می‌فرماید: ﴿شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِي أُنْزِلَ فِيهِ الْقُرْآنُ؛ ظاهر آیه آن است که تمام قرآن در این ماه نازل گردید و در نخستین آیۀ سوره قدر نیز می‌فرماید‌: ﴿إِنَّا أَنْزَلْنَاهُ فِي لَيْلَةِ الْقَدْرِ.
  2. شب تقدیر امور: قرآن کریم علت دیگر فضیلت این شب بزرگ را تعیین مقدرات انسان قلمداد کرده و می‌فرماید‌: ﴿إِنَّا أَنْزَلْنَاهُ فِي لَيْلَةٍ مُبَارَكَةٍ إِنَّا كُنَّا مُنْذِرِينَ فِيهَا يُفْرَقُ كُلُّ أَمْرٍ حَكِيمٍ.
  3. شب نزول فرشتگان: قرآن کریم شب قدر را شب نزول فرشتگان و روح بر زمین، برای تقدیر و تعیین سرنوشت بندگان‌ و آوردن هر خیر و برکتی معرفی می‌کند: ﴿تَنَزَّلُ الْمَلَائِكَةُ وَالرُّوحُ فِيهَا بِإِذْنِ رَبِّهِمْ مِنْ كُلِّ أَمْرٍ.
  4. شب مغفرت و آمرزش گناهان: از فضیلت‌های شب قدر این است که هر مؤمنی آن را احیا بدارد، گناهانش آمرزیده می‌شود.
  5. شب مخصوص امام زمان(ع): از دیگر ویژگی‌های شب قدر این است که خداوند متعال، کامل‌ترین و شایسته‌ترین و برترین انسان را از برنامه‌ریزی و حکم خود آگاه می‌کند‌؛ چراکه قرآن کریم از استمرار تنزل فرشتگان و روح از جانب خدای متعال خبر می‌دهد و این امر یک ولی می‌خواهد که متولی آن باشد و آن همان امام معصوم(ع) است.

برخی از آداب و اعمال در شب قدر مستحب است به جا آورده شوند؛ از جمله: غسل کردن در آغاز شب‌های نوزده، بیست و یک و بیست و سوم و نیز در آخر شب بیست و سوم؛ احیای شب به ذکر و دعا و شب‌زنده‌داری به عبادت و تلاوت قرآن؛ زیارت امام حسین (ع) و غیره.