یهود و مسیح موعود: تفاوت میان نسخه‌ها

آن‌گونه که بررسی‌ها نشان می‌دهد، پیش از [[اسارت]] [[قوم یهود]] و آوارگی آنها توسط‍‌ آشوریان، [[اندیشه]] ظهور منجی در ادبیات مذهبی، غیرمذهبی و [[اساطیر]] و [[افسانه‌ها]] و [[روایات]] مکتوب و شفاهی [[بنی اسرائیل]] جایی نداشته است. تنها در سده دوم پیش از میلاد بود که ظهور [[نجات]] بخش [[قوم]] [[خدا]] در [[افکار]] و اذهان [[یهود]] پدید آمده و [[توسعه]] یافت.

اشعیای پیامبر نیز در پیش‌گویی‌های خود، آمدن [[مسیح]] را مژده داد و فرمود: "برای ما پسری بخشیده می‌شود که سلطنت بر دوش او خواهد بود و اسم او عجیب و مشیر و خدای قادر و پدر سرمدی و [[سرور]] [[سلامتی]] خوانده خواهد شد. [[ترقی]] سلطنت و سلامتی او را بر [[کرسی]] داوود و بر [[کشور]] وی پایانی نخواهد بود تا آن‌که [[انصاف]] و [[عدالت]] را برای همیشه [[استوار]] گرداند".

[[یهودیان]] بنابر آن‌چه در [[زبور]] داوود آمده، خود را [[وارثان]] به [[حق خدا]] بر [[زمین]] می‌پنداشتند: "زیرا که شریران منقطع خواهند گشت و متوکلان به [[خداوند]]، وارث زمین خواهند شد. هان بعد از اندک‌زمانی شریر نخواهد بود. اما حکیمان وارث زمین خواهند شد و [[میراث]] آنها خواهد بود تا ابد الآباد؛ زیرا متبرکان خداوند، وارث زمین خواهند شد و ملعونان وی منقطع خواهند گشت".

این اندیشه وقتی با پیش‌گویی‌های صریح [[اشعیا]] درهم آمیخت، نیرو و امیدی تازه در رگ‌های یهود جریان یافت. ایشان [[کلام]] اشعیا را در حافظه خود به خوبی حفظ‍‌ کردند و آن را دست‌مایه [[عشق]] به آینده‌ای روشن و افتخارآمیز قرار دادند.

اما صفنیای [[پیامبر]] به نابودی [[رهبران]] [[دولت‌ها]] اشاره می‌کند و آن را مقدمه جهان‌شمولی [[دین یهود]] می‌داند: "به منظور گردآوری طوائف [[بشر]] بر یک [[دین حق]]، [[سلاطین]] دول مختلف را نابود کنیم. آن وقت برگردانیم به قوم‌ها، لب [[پاکیزه]] را برای خواندن همگی به نام خدای و [[عبادت]] کردن ایشان به یک روش".

# خود را قوم برگزیده و وارث زمین می‌دانند.

# [[منجی]] را از نسل داوود دانسته، و از این‌رو وی را [[متدین]] و مروج [[دین]] موسایی می‌دانند.

# هرکس که در برابر منجی قرار گیرد، شریر شمرده شده و مشمول [[عذاب]] می‌گردد. اگرچه تمام این موارد از اندیشه [[انتظار]] [[نجات‌دهنده]] در دین یهود، تفکری مهاجم ترسیم می‌کند، اما واقعیت آن است که [[یهودیان]] در طول [[تاریخ]] به این مسأله از دریچه مذهبی نگریسته، انتظار را یک [[وظیفه]] [[مقدس]] به شمار آورده‌اند. تنها پس از ورود [[صهیونیسم]] [[سیاسی]] به دنیای یهود بود که زاویه نگاه برخی یهودیان به این مسأله عوض گردید و تشکیل یک حاکمیت سیاسی را راهگشای "عصر مسیحا" دانستند. هم‌اکنون [[صهیونیست‌ها]] با سوءاستفاده از تغییر نگرش بوجود آمده خود را به‌عنوان [[منتظران واقعی]] [[مسیح]] معرفی کرده‌اند. بی‌گمان طرز تلقی صهیونیسم از مقوله انتظار و ظهور منجی، یکی از بینش‌های چالش‌آفرین و بحران‌ساز فراروی [[معتقدان]] به [[آخر الزمان]] می‌باشد<ref>خلاصه مقالات چهارمین گفتمان مهدویت، رویکرد سیاسی، ص۷.</ref>.<ref>[[مجتبی تونه‌ای|مجتبی تونه‌ای]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۷۸۸.</ref>