آبادانی در معارف و سیره نبوی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۹: | خط ۹: | ||
[[پیامبر گرامی اسلام]] در پی‌ریزی و [[استحکام]] پایه‌های [[تمدن الهی]] خویش به آبادانی و [[پیشرفت]] سرزمین اسلامی توجه و تأکیدی ویژه داشت و در [[آموزه‌های اسلامی]] نیز به این امر تأکید شده است. فراهم آوردن امکانات و وسایل رفاهی [[مسلمانان]] و رفع نیازهای ضروری [[زندگی]] آنان، جایگاهی ویژه در [[دین]] دارد. [[خداوند]] در [[قرآن کریم]] در این باره می‌فرماید: {{متن قرآن|وَجَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنَا وَأَوْحَيْنَا إِلَيْهِمْ فِعْلَ الْخَيْرَاتِ}}<ref>«و آنان را پیشوایانی کردیم که به فرمان ما راهبری می‌کردند و به آنها انجام کارهای نیک را وحی کردیم» سوره انبیاء، آیه ۷۳.</ref>. | [[پیامبر گرامی اسلام]] در پی‌ریزی و [[استحکام]] پایه‌های [[تمدن الهی]] خویش به آبادانی و [[پیشرفت]] سرزمین اسلامی توجه و تأکیدی ویژه داشت و در [[آموزه‌های اسلامی]] نیز به این امر تأکید شده است. فراهم آوردن امکانات و وسایل رفاهی [[مسلمانان]] و رفع نیازهای ضروری [[زندگی]] آنان، جایگاهی ویژه در [[دین]] دارد. [[خداوند]] در [[قرآن کریم]] در این باره می‌فرماید: {{متن قرآن|وَجَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنَا وَأَوْحَيْنَا إِلَيْهِمْ فِعْلَ الْخَيْرَاتِ}}<ref>«و آنان را پیشوایانی کردیم که به فرمان ما راهبری می‌کردند و به آنها انجام کارهای نیک را وحی کردیم» سوره انبیاء، آیه ۷۳.</ref>. | ||
[[پیامبر اعظم]] {{صل}} نیز می‌فرماید: «فردی که بوته خاری را از راه [[مسلمانی]] بردارد، به [[بهشت]] می‌رود»<ref>وسائل الشیعه، ج۱۲، ص۵۶۱.</ref>. آن | [[پیامبر اعظم]]{{صل}} نیز می‌فرماید: «فردی که بوته خاری را از راه [[مسلمانی]] بردارد، به [[بهشت]] می‌رود»<ref>وسائل الشیعه، ج۱۲، ص۵۶۱.</ref>. آن حضرت در [[کلامی]] دیگر می‌فرماید: کسی که در میان راه برای [[مردم]] [[استراحت]] گاه بسازد، خداوند در [[قیامت]] او را سوار بر شتری از دُرّ و گوهر برمی‌انگیزد و پرتوافشانی او همه جا را روشن و [[نورانی]] می‌سازد<ref>وسائل الشیعه، ج۱۱، ص۵۶۲.</ref>. | ||
و نیز فرموده است: هر کس با اقدامی سازنده از ویرانی‌های حاصل از سیل و آتش‌سوزی [[پیش‌گیری]] کند و از گسترش دامنه ویرانی آن بکاهد، بهشت بر او [[واجب]] می‌شود<ref>وسائل الشیعه، ج۱۱، ص۱۰۹.</ref>. | و نیز فرموده است: هر کس با اقدامی سازنده از ویرانی‌های حاصل از سیل و آتش‌سوزی [[پیش‌گیری]] کند و از گسترش دامنه ویرانی آن بکاهد، بهشت بر او [[واجب]] می‌شود<ref>وسائل الشیعه، ج۱۱، ص۱۰۹.</ref>. | ||
از این دو [[حدیث]]، اهمیت ساخت | از این دو [[حدیث]]، اهمیت ساخت [[کاروان‌سراها]]، قهوه‌خانه‌های میان راهی و مسافرخانه‌ها و نیز اهمیت ساخت سدها، سردخانه‌ها، سیلوها و گسترش شبکه حمل و نقل روشن می‌شود. از پیامبر اعظم{{صل}} در حدیث دیگری نقل شده است: هر کس برای استفاده از آب‌های زیرزمینی چاهی حفر کند و پس از رسیدن به آب، آن را به مسلمانان ببخشد و در [[اختیار]] همه آنها قرار دهد، همانند کسانی که از آن آب [[وضو]] می‌گیرند و [[نماز]] می‌خوانند، [[پاداش]] می‌برد. همچنین به اندازه موی هر [[جان]] داری که از آن آب بنوشد -[[انسان]] یا [[حیوان]] یا پرندگان - [[ثواب]] [[آزاد]] کردن هزار [[بنده]] برایش نوشته می‌شود و در قیامت درحالی که شمار زیادی به [[شفاعت]] او [[نجات]] یافته‌اند، به [[حوض]] [[قدس]] وارد می‌گردد و حوض قدس، حوض من است<ref>وسائل الشیعه، ج۱۱، ص۵۶۲.</ref>. | ||
با توجه به این [[احادیث]]، [[اصلاح]] و توسعه امور زیربنایی [[جامعه]] و [[سرمایه‌گذاری]] در این زمینه با اهداف خداپسندانه و [[انسانی]]، از روشن‌ترین مصداق‌های [[نیکوکاری]] و از جمله کارهایی است که [[سود]] همگانی دارد<ref>برای تفصیل بیشتر نک: فقر و توسعه در منابع دینی، ص۴۱۱ - ۴۱۶.</ref><ref>[[سید رشید صمیمی|صمیمی، سید رشید]]، [[اصول و شاخصه‌های تمدن نبوی (کتاب)|اصول و شاخصه‌های تمدن نبوی]]، | با توجه به این [[احادیث]]، [[اصلاح]] و [[توسعه]] امور زیربنایی [[جامعه]] و [[سرمایه‌گذاری]] در این زمینه با اهداف خداپسندانه و [[انسانی]]، از روشن‌ترین مصداق‌های [[نیکوکاری]] و از جمله کارهایی است که [[سود]] همگانی دارد<ref>برای تفصیل بیشتر نک: فقر و توسعه در منابع دینی، ص۴۱۱ - ۴۱۶.</ref><ref>[[سید رشید صمیمی|صمیمی، سید رشید]]، [[اصول و شاخصه‌های تمدن نبوی (کتاب)|اصول و شاخصه‌های تمدن نبوی]]، ص۹۶.</ref>. | ||
== منابع == | == منابع == | ||
نسخهٔ ۲۰ نوامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۳۰
این مدخل زیرشاخهٔ بحث آبادانی است. آبادانی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: آبادانی در جامعه‌شناسی اسلامی - آبادانی در معارف و سیره نبوی - آبادانی در معارف و سیره علوی - پرسش مرتبط نداردتوجه به آبادانی و اعتلای سرزمین اسلامی
پیامبر گرامی اسلام در پی‌ریزی و استحکام پایه‌های تمدن الهی خویش به آبادانی و پیشرفت سرزمین اسلامی توجه و تأکیدی ویژه داشت و در آموزه‌های اسلامی نیز به این امر تأکید شده است. فراهم آوردن امکانات و وسایل رفاهی مسلمانان و رفع نیازهای ضروری زندگی آنان، جایگاهی ویژه در دین دارد. خداوند در قرآن کریم در این باره می‌فرماید: ﴿وَجَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنَا وَأَوْحَيْنَا إِلَيْهِمْ فِعْلَ الْخَيْرَاتِ﴾[۱].
پیامبر اعظم(ص) نیز می‌فرماید: «فردی که بوته خاری را از راه مسلمانی بردارد، به بهشت می‌رود»[۲]. آن حضرت در کلامی دیگر می‌فرماید: کسی که در میان راه برای مردم استراحت گاه بسازد، خداوند در قیامت او را سوار بر شتری از دُرّ و گوهر برمی‌انگیزد و پرتوافشانی او همه جا را روشن و نورانی می‌سازد[۳]. و نیز فرموده است: هر کس با اقدامی سازنده از ویرانی‌های حاصل از سیل و آتش‌سوزی پیش‌گیری کند و از گسترش دامنه ویرانی آن بکاهد، بهشت بر او واجب می‌شود[۴].
از این دو حدیث، اهمیت ساخت کاروان‌سراها، قهوه‌خانه‌های میان راهی و مسافرخانه‌ها و نیز اهمیت ساخت سدها، سردخانه‌ها، سیلوها و گسترش شبکه حمل و نقل روشن می‌شود. از پیامبر اعظم(ص) در حدیث دیگری نقل شده است: هر کس برای استفاده از آب‌های زیرزمینی چاهی حفر کند و پس از رسیدن به آب، آن را به مسلمانان ببخشد و در اختیار همه آنها قرار دهد، همانند کسانی که از آن آب وضو می‌گیرند و نماز می‌خوانند، پاداش می‌برد. همچنین به اندازه موی هر جان داری که از آن آب بنوشد -انسان یا حیوان یا پرندگان - ثواب آزاد کردن هزار بنده برایش نوشته می‌شود و در قیامت درحالی که شمار زیادی به شفاعت او نجات یافته‌اند، به حوض قدس وارد می‌گردد و حوض قدس، حوض من است[۵].
با توجه به این احادیث، اصلاح و توسعه امور زیربنایی جامعه و سرمایه‌گذاری در این زمینه با اهداف خداپسندانه و انسانی، از روشن‌ترین مصداق‌های نیکوکاری و از جمله کارهایی است که سود همگانی دارد[۶][۷].
منابع
پانویس
- ↑ «و آنان را پیشوایانی کردیم که به فرمان ما راهبری می‌کردند و به آنها انجام کارهای نیک را وحی کردیم» سوره انبیاء، آیه ۷۳.
- ↑ وسائل الشیعه، ج۱۲، ص۵۶۱.
- ↑ وسائل الشیعه، ج۱۱، ص۵۶۲.
- ↑ وسائل الشیعه، ج۱۱، ص۱۰۹.
- ↑ وسائل الشیعه، ج۱۱، ص۵۶۲.
- ↑ برای تفصیل بیشتر نک: فقر و توسعه در منابع دینی، ص۴۱۱ - ۴۱۶.
- ↑ صمیمی، سید رشید، اصول و شاخصه‌های تمدن نبوی، ص۹۶.