بحث:دعای ندبه از کدامین امام است؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها
(جایگزینی صفحه با ' ==پانویس== {{یادآوری پانویس}} {{پانویس2}}') برچسب: جایگزین شد |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
==نویسنده: آقای ظرافتی== | |||
==پاسخ جامع== | |||
*[[دعای ندبه]] از دیرباز مورد توجه [[شیعیان]] و [[منتظران حقیقی]] [[حضرت ولی عصر]] {{ع}} بوده و بیانگر [[تاریخ]] فشرده‌ای از حضور [[حجت‌ها]] و [[اولیای الهی]] از [[حضرت آدم]] {{ع}} تا [[حضرت مهدی]] {{ع}} است<ref>ر.ک. تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۳۳۰.</ref>. | |||
*در [[سند]] این [[دعا]] تصریحی به اینکه [[دعا]] از کدام [[معصوم]] است نشده<ref>ر.ک. اباذری، محمود، ادعیه و زیارات مهدوی، ص ۸۱ ـ ۸۳.</ref>، اما دو نظریه در این رابطه وجود دارد: | |||
#ظاهر این است که [[دعا]] از جانب [[امام صادق]] {{ع}} انشا شده است، همانگونه که [[مرحوم مجلسی]] به آن [[حضرت]] نسبت می‌دهد. مرحوم [[علامه مجلسی]] در کتاب زاد المعاد تصریح می‌‌کند: «[[دعای ندبه]] که مشتمل است بر [[عقاید]] حقّه و [[تأسف]] بر [[غیبت]] [[حضرت قائم]]، به [[سند]] معتبر از [[امام جعفر صادق ]]{{ع}} منقول است که این [[دعا]] را در چهار [[عید فطر]]، قربان، [[غدیر]] و [[روز جمعه]]) بخوانند<ref>ر.ک. مجلسی، زاد المعاد، ص۳۰۳.</ref>. اما اینکه در برخی از مصادر اینگونه آمده که این [[دعا]] برای [[صاحب الزمان]] است، ممکن است اینگونه توجیه کنیم، این [[دعا]]، دعایی است که برای [[وجود مقدس امام زمان]] {{ع}} انشا شده است نه اینکه از طرف آن [[حضرت]] انشا شده باشد<ref>ر.ک. رضوانی، علی اصغر، موعودشناسی و پاسخ به شبهات، ص ۴۹۳.</ref>. برخی معترضان می‌گویند: هنگامی که [[امام صادق]] {{ع}}، [[دعای ندبه]] را انشا فرموده، بیش از یک قرن به [[تولد]] [[حضرت ولی عصر]] {{ع}} مانده بود، پس چگونه ممکن است، [[انسان]] نسبت به انسانی که بعد از یک قرن به [[دنیا]] می‌آید، [[گریه و زاری]] کند و در فراقش [[اشک]] بریزد؟! پاسخ این است: این معنا دربارۀ افراد معمولی متصوّر است، اما اگر فرد مورد نظر گل سرسبد [[جهان]] [[خلقت]] باشد و همۀ [[پیامبران الهی]]، نوید او را به [[پیروان]] خود داده باشند و به [[امّت]] خود از [[غیبت طولانی]] و [[انتظار]] او [[گفت‌وگو]] کرده باشند، بسیار منطقی است که افراد دردآشنا در [[انتظار]] آمدنش ثانیه‌شماری کنند و از طول غیبتش گریه‌ها سر دهند<ref>ر.ک. مهدی‌پور،علی اکبر، با دعای ندبه در پگاه جمعه، ص ۳۰.</ref>. چنانچه گروهی از [[اصحاب]] به محضر [[امام صادق]] {{ع}} شرفیاب شده و حضرتش را دیدند که روی خاک‌ها نشسته، همانند [[مادر]] داغ‌دیده، سیل [[اشک]]، روان کرده و ناله‌های جانسوز سر می‌دهد. هنگامی که از [[علت]] آن جویا شدند، فرمودند: برای طولانی شدن [[غیبت]] [[حضرت قائم]] {{ع}} و [[پریشانی]] [[مؤمنان]] در [[دوران غیبت]] [[اشک]] می‌ریزند<ref>{{متن حدیث|سَدِیرٍ الصَّیْرَفِیِّ قَالَ دَخَلْتُ أَنَا وَ الْمُفَضَّلُ بْنُ عُمَرَ وَ أَبُو بَصِیرٍ وَ أَبَانُ بْنُ تَغْلِبَ عَلَی مَوْلَانَا أَبِی عَبْدِ اللَّهِ الصَّادِقِ{{ع}}فَرَأَیْنَاهُ جَالِساً عَلَی التُّرَابِ وَ عَلَیْهِ مِسْحٌ خَیْبَرِیٌّ مُطَوَّقٌ بِلَا جَیْبٍ مُقَصَّرُ الْکُمَّیْنِ وَ هُوَ یَبْکِی بُکَاءَ الْوَالِهِ الثَّکْلَی ذَاتَ الْکَبِدِ الْحَرَّی قَدْ نَالَ الْحُزْنُ مِنْ وَجْنَتَیْهِ وَ شَاعَ التَّغْیِیرُ فِی عَارِضَیْهِ وَ أَبْلَی الدُّمُوعُ مَحْجِرَیْهِ وَ هُوَ یَقُولُ سَیِّدِی غَیْبَتُکَ نَفَتْ رُقَادِی وَ ضَیَّقَتْ عَلَیَّ مِهَادِی وَ ابْتَزَّتْ مِنِّی رَاحَةَ فُؤَادِی سَیِّدِی غَیْبَتُکَ أَوْصَلَتْ مُصَابِی بِفَجَائِعِ الْأَبَدِ وَ فَقْدُ الْوَاحِدِ بَعْدَ الْوَاحِدِ یُفْنِی الْجَمْعَ وَ الْعَدَدَ...}}؛ کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۳۵۳.</ref>. بسیاری از [[امامان]] {{ع}} نیز در قنوت [[نماز]] خود، از [[غیبت ولی]]، به پیشگاه [[خداوند]] شکایت می‌کردند<ref>"اللَّهُمَّ إِنَّا نَشْکُو إِلَیْکَ فَقْدَ نَبِیِّنَا وَ غَیْبَةَ وَلِیِّنَا..."؛ آدرس؟؟؟</ref> از جمله آنان، [[امام علی]]، [[امام جواد]]، [[امام هادی]]، [[امام حسن عسکری]] و [[امام باقر]]{{ع}} است<ref>ر.ک. مهدی‌پور،علی اکبر، با دعای ندبه در پگاه جمعه، ص ۳۰؛ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۳۳۰.</ref>. | |||
#ظاهر عبارت {{عربی|أَنَّهُ الدُّعَاءُ لِصَاحِبِ الزَّمَانِ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَیْهِ}} که در کتاب "بزوفری" آمده، این است که از ناحیۀ مقدسه صادر شده و بزوفری از پدرش [[حسین بن علی]] بن سفیان که از [[علما]] و [[راویان]] بزرگ قرن چهارم و هم عصر [[غیبت صغری]] بوده [[نقل]] کرده و او هم به وسیلۀ [[نواب اربعه]] از راه مکاتبه و [[توقیع]] با [[امام زمان]] {{ع}} در ارتباط بوده و این [[دعا]] را در کتاب خود آورده و سپس به دست فرزندش [[ابوجعفر]] بزوفری رسیده است<ref>ر.ک. رضوانی، علی اصغر، موعودشناسی و پاسخ به شبهات، ص ۴۹۳؛ اباذری، محمود، ادعیه و زیارات مهدوی، ص ۸۱ ـ ۸۳.</ref>. | |||
==پاسخ تفصیلی ندارد== | |||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
{{یادآوری پانویس}} | {{یادآوری پانویس}} | ||
{{پانویس2}} | {{پانویس2}} | ||
نسخهٔ ۶ ژانویهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۱۴:۴۰
نویسنده: آقای ظرافتی
پاسخ جامع
- دعای ندبه از دیرباز مورد توجه شیعیان و منتظران حقیقی حضرت ولی عصر (ع) بوده و بیانگر تاریخ فشرده‌ای از حضور حجت‌ها و اولیای الهی از حضرت آدم (ع) تا حضرت مهدی (ع) است[۱].
- در سند این دعا تصریحی به اینکه دعا از کدام معصوم است نشده[۲]، اما دو نظریه در این رابطه وجود دارد:
- ظاهر این است که دعا از جانب امام صادق (ع) انشا شده است، همانگونه که مرحوم مجلسی به آن حضرت نسبت می‌دهد. مرحوم علامه مجلسی در کتاب زاد المعاد تصریح می‌‌کند: «دعای ندبه که مشتمل است بر عقاید حقّه و تأسف بر غیبت حضرت قائم، به سند معتبر از امام جعفر صادق (ع) منقول است که این دعا را در چهار عید فطر، قربان، غدیر و روز جمعه) بخوانند[۳]. اما اینکه در برخی از مصادر اینگونه آمده که این دعا برای صاحب الزمان است، ممکن است اینگونه توجیه کنیم، این دعا، دعایی است که برای وجود مقدس امام زمان (ع) انشا شده است نه اینکه از طرف آن حضرت انشا شده باشد[۴]. برخی معترضان می‌گویند: هنگامی که امام صادق (ع)، دعای ندبه را انشا فرموده، بیش از یک قرن به تولد حضرت ولی عصر (ع) مانده بود، پس چگونه ممکن است، انسان نسبت به انسانی که بعد از یک قرن به دنیا می‌آید، گریه و زاری کند و در فراقش اشک بریزد؟! پاسخ این است: این معنا دربارۀ افراد معمولی متصوّر است، اما اگر فرد مورد نظر گل سرسبد جهان خلقت باشد و همۀ پیامبران الهی، نوید او را به پیروان خود داده باشند و به امّت خود از غیبت طولانی و انتظار او گفت‌وگو کرده باشند، بسیار منطقی است که افراد دردآشنا در انتظار آمدنش ثانیه‌شماری کنند و از طول غیبتش گریه‌ها سر دهند[۵]. چنانچه گروهی از اصحاب به محضر امام صادق (ع) شرفیاب شده و حضرتش را دیدند که روی خاک‌ها نشسته، همانند مادر داغ‌دیده، سیل اشک، روان کرده و ناله‌های جانسوز سر می‌دهد. هنگامی که از علت آن جویا شدند، فرمودند: برای طولانی شدن غیبت حضرت قائم (ع) و پریشانی مؤمنان در دوران غیبت اشک می‌ریزند[۶]. بسیاری از امامان (ع) نیز در قنوت نماز خود، از غیبت ولی، به پیشگاه خداوند شکایت می‌کردند[۷] از جمله آنان، امام علی، امام جواد، امام هادی، امام حسن عسکری و امام باقر(ع) است[۸].
- ظاهر عبارت أَنَّهُ الدُّعَاءُ لِصَاحِبِ الزَّمَانِ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَیْهِ که در کتاب "بزوفری" آمده، این است که از ناحیۀ مقدسه صادر شده و بزوفری از پدرش حسین بن علی بن سفیان که از علما و راویان بزرگ قرن چهارم و هم عصر غیبت صغری بوده نقل کرده و او هم به وسیلۀ نواب اربعه از راه مکاتبه و توقیع با امام زمان (ع) در ارتباط بوده و این دعا را در کتاب خود آورده و سپس به دست فرزندش ابوجعفر بزوفری رسیده است[۹].
پاسخ تفصیلی ندارد
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ ر.ک. تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۳۳۰.
- ↑ ر.ک. اباذری، محمود، ادعیه و زیارات مهدوی، ص ۸۱ ـ ۸۳.
- ↑ ر.ک. مجلسی، زاد المعاد، ص۳۰۳.
- ↑ ر.ک. رضوانی، علی اصغر، موعودشناسی و پاسخ به شبهات، ص ۴۹۳.
- ↑ ر.ک. مهدی‌پور،علی اکبر، با دعای ندبه در پگاه جمعه، ص ۳۰.
- ↑ «سَدِیرٍ الصَّیْرَفِیِّ قَالَ دَخَلْتُ أَنَا وَ الْمُفَضَّلُ بْنُ عُمَرَ وَ أَبُو بَصِیرٍ وَ أَبَانُ بْنُ تَغْلِبَ عَلَی مَوْلَانَا أَبِی عَبْدِ اللَّهِ الصَّادِقِ(ع)فَرَأَیْنَاهُ جَالِساً عَلَی التُّرَابِ وَ عَلَیْهِ مِسْحٌ خَیْبَرِیٌّ مُطَوَّقٌ بِلَا جَیْبٍ مُقَصَّرُ الْکُمَّیْنِ وَ هُوَ یَبْکِی بُکَاءَ الْوَالِهِ الثَّکْلَی ذَاتَ الْکَبِدِ الْحَرَّی قَدْ نَالَ الْحُزْنُ مِنْ وَجْنَتَیْهِ وَ شَاعَ التَّغْیِیرُ فِی عَارِضَیْهِ وَ أَبْلَی الدُّمُوعُ مَحْجِرَیْهِ وَ هُوَ یَقُولُ سَیِّدِی غَیْبَتُکَ نَفَتْ رُقَادِی وَ ضَیَّقَتْ عَلَیَّ مِهَادِی وَ ابْتَزَّتْ مِنِّی رَاحَةَ فُؤَادِی سَیِّدِی غَیْبَتُکَ أَوْصَلَتْ مُصَابِی بِفَجَائِعِ الْأَبَدِ وَ فَقْدُ الْوَاحِدِ بَعْدَ الْوَاحِدِ یُفْنِی الْجَمْعَ وَ الْعَدَدَ...»؛ کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۳۵۳.
- ↑ "اللَّهُمَّ إِنَّا نَشْکُو إِلَیْکَ فَقْدَ نَبِیِّنَا وَ غَیْبَةَ وَلِیِّنَا..."؛ آدرس؟؟؟
- ↑ ر.ک. مهدی‌پور،علی اکبر، با دعای ندبه در پگاه جمعه، ص ۳۰؛ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۳۳۰.
- ↑ ر.ک. رضوانی، علی اصغر، موعودشناسی و پاسخ به شبهات، ص ۴۹۳؛ اباذری، محمود، ادعیه و زیارات مهدوی، ص ۸۱ ـ ۸۳.