اهل نص و تعیین: تفاوت میان نسخهها
(صفحهای تازه حاوی «{{ویرایش غیرنهایی}} {{علم معصوم}} <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> : <div style="background-color: rgb(252, 25...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
{{ویرایش غیرنهایی}} | {{ویرایش غیرنهایی}} | ||
{{ | {{امامت}} | ||
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> | <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> | ||
: <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی میشود:</div> | : <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی میشود:</div> |
نسخهٔ ۱۱ نوامبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۱:۴۶
متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.
- اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی میشود:
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسشهای عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل اهل نص و تعیین (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
اهل نص و تعیین، بر خلاف اهل حل و عقد، قایل به نص و تعیین شرعی جانشین رسول خدا(ص)، از سوی خداوند بودند. آنها، بر اساس نزول آیه الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ...[۱] در واقعۀ غدیر، معتقدند که خداوند علی بن ابی طالب(ع) را جانشین رسول خود تعیین کرده است[۲]؛ ولیکن شورای "سقیفه بنی ساعده" از همان آغاز، با نیرنگ و انحراف افکار عمومی، وی را از مقام الهیاش دور نگه داشتهاند. در سال ۳۶ ه.ق (۲۴ ژوئن سال ۶۵۵ م.) پس از دو دهه انحراف و انحطاط جامعه و حکام از سنت رسول الله، مردم به علی(ع) روی آوردند و آن حضرت را به خلافت برگزیدند، ولی چندی بعد، با توطئهای از پیش تعیین شده، آن حضرت در محراب مسجد کوفه به شهادت رسید[۳][۴].
منابع
پانویس
- ↑ «امروز دینتان را کامل و نعمتم را بر شما تمام کردم و اسلام را (به عنوان) آیین شما پسندیدم» سوره مائده، آیه ۳.
- ↑ الغدیر، ج۱، ص۱۴؛ مسند احمد، ج۱، ص۸۴؛ المناقب آل ابی طالب، ص۲۱۷؛ جمل من انساب الاشراف، ج۲، ص۲۵۹؛ ینابیع الموده، ج۱، ص۸۹ و ج۲، ص۸۵۸.
- ↑ تاریخ عرب، ص۲۳۰؛ الکامل فی التاریخ، ج۳، ص۲۵۴؛ تاریخ یعقوبی، ج۲، ص۲۱۲.
- ↑ فروتن، اباصلت، مرادی، علی اصغر، واژهنامه فقه سیاسی، ص ۵۵.