اهل نص و تعیین: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{ویرایش غیرنهایی}} {{علم معصوم}} <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> : <div style="background-color: rgb(252, 25...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
{{ویرایش غیرنهایی}}
{{ویرایش غیرنهایی}}
{{علم معصوم}}
{{امامت}}
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
: <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
: <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>

نسخهٔ ‏۱۱ نوامبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۱:۴۶

متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.
اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل اهل نص و تعیین (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

اهل نص و تعیین، بر خلاف اهل حل و عقد، قایل به نص و تعیین شرعی جانشین رسول خدا(ص)، از سوی خداوند بودند. آنها، بر اساس نزول آیه الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ...[۱] در واقعۀ غدیر، معتقدند که خداوند علی بن ابی طالب(ع) را جانشین رسول خود تعیین کرده است[۲]؛ ولیکن شورای "سقیفه بنی ساعده" از همان آغاز، با نیرنگ و انحراف افکار عمومی، وی را از مقام الهی‌اش دور نگه داشته‌اند. در سال ۳۶ ه.ق (۲۴ ژوئن سال ۶۵۵ م.) پس از دو دهه انحراف و انحطاط جامعه و حکام از سنت رسول الله، مردم به علی(ع) روی آوردند و آن حضرت را به خلافت برگزیدند، ولی چندی بعد، با توطئه‌ای از پیش تعیین شده، آن حضرت در محراب مسجد کوفه به شهادت رسید[۳][۴].

منابع

پانویس

  1. «امروز دینتان را کامل و نعمتم را بر شما تمام کردم و اسلام را (به عنوان) آیین شما پسندیدم» سوره مائده، آیه ۳.
  2. الغدیر، ج۱، ص۱۴؛ مسند احمد، ج۱، ص۸۴؛ المناقب آل ابی طالب، ص۲۱۷؛ جمل من انساب الاشراف، ج۲، ص۲۵۹؛ ینابیع الموده، ج۱، ص۸۹ و ج۲، ص۸۵۸.
  3. تاریخ عرب، ص۲۳۰؛ الکامل فی التاریخ، ج۳، ص۲۵۴؛ تاریخ یعقوبی، ج۲، ص۲۱۲.
  4. فروتن، اباصلت، مرادی، علی اصغر، واژه‌نامه فقه سیاسی، ص ۵۵.