امت در معارف و سیره سجادی: تفاوت میان نسخه‌ها
(←پانویس) |
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-{{ویرایش غیرنهایی}} +)) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{امامت}} | {{امامت}} | ||
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> | <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> | ||
نسخهٔ ۲۱ آوریل ۲۰۲۱، ساعت ۰۵:۱۱
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امت (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
امّت در لغت به هر جماعتی که امری واحد، مانند دین واحد یا زمان واحد یا مکان واحد، موجب اجتماع آنها گردد گفته می‌شود[۱]. قرآن کریم هر نوع از جنبندگان و پرندگان را یک امت دانسته است: ﴿وَمَا مِنْ دَابَّةٍ فِي الْأَرْضِ وَلَا طَائِرٍ يَطِيرُ بِجَنَاحَيْهِ إِلَّا أُمَمٌ أَمْثَالُكُمْ﴾[۲]. قرآن کریم حضرت ابراهیم(ع) را به تنهایی یک امت و قائم مقام یک جماعت در عبادت خدا معرفی کرده است: ﴿إِنَّ إِبْرَاهِيمَ كَانَ أُمَّةً قَانِتًا لِلَّهِ﴾[۳].
امام سجاد(ع) در صحیفه خدای متعال را به خاطر نعمت وجود پیامبر اکرم(ص) که امت‌های قبلی از آن محروم بودند حمد و ستایش نموده و می‌فرماید: «وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي مَنَّ عَليْنَا بِمُحَمَّدٍ نَبِيِّهِ- صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ دُونَ الْأُمَمِ الْمَاضِيَةِ وَ الْقُرُونِ السَّالِفَةِ»[۴]؛ «حمد و سپاس خداوندی را که بر ما منت نهاد و پیامبر خود محمد(ص) را به رسالت ما فرستاد. این نعمت ویژه ما بود و امت‌های گذشته که در قرن‌های پیشین می‌زیستند بی‌بهره از آن بودند».
آن حضرت امت اسلام را به برکت ماه مبارک رمضان از سایر امم برتر دانسته است: «(بار خدایا) چون رمضان را به ما عطا کردی ما را بر دیگر امت‌ها فضیلت نهادی و از میان پیروان دیگر کیش‌ها برگزیدی»[۵].[۶].[۷]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ مفردات الفاظ القرآن.
- ↑ «و هیچ جنبنده‌ای در زمین نیست و نیز هیچ پرنده‌ای که با دو بال خود می‌پرد، جز اینکه گروه‌هایی همچون شما هستند» سوره انعام، آیه ۳۸.
- ↑ «به راستی ابراهیم (به تنهایی) امتی فروتن برای خداوند بود» سوره نحل، آیه ۱۲۰.
- ↑ دعای ۲.
- ↑ نیایش چهل‌و‌پنجم.
- ↑ صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، سروش، تهران، ۱۳۷۵، چاپ دوم؛ قرآن حکیم، ترجمه ناصر مکارم شیرازی؛ مفردات الفاظ القرآن، حسین بن محمد راغب اصفهانی، دارالقلم، بیروت، ۱۴۱۲، چاپ اول.
- ↑ شیرزاد، امیر، مقاله «امت»، دانشنامه صحیفه سجادیه، ص ۹۲.