رهط: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{ویرایش غیرنهایی}} {{امامت}} <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> : <div style="background-color: rgb(252, 252, 233)...» ایجاد کرد) |
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-{{ویرایش غیرنهایی}} +)) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{امامت}} | {{امامت}} | ||
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> | <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> | ||
نسخهٔ ۲۱ آوریل ۲۰۲۱، ساعت ۲۰:۰۹
- اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل رهط (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
گروه، دار و دسته، جمعیت و باند که در تعداد اعضای آن اختلاف بسیار است: سه تا ده نفر، هفت تا ده نفر، کمتر از هفت تا سه نفر[۱]، کمتر از ده نفر، تا چهل نفر [۲].
﴿وَكَانَ فِي الْمَدِينَةِ تِسْعَةُ رَهْطٍ يُفْسِدُونَ فِي الْأَرْضِ وَلَا يُصْلِحُونَ﴾[۳].
در "رهط" دو قید مفهومی اخذ شده است:
در آیه شریفه ﴿وَكَانَ فِي الْمَدِينَةِ تِسْعَةُ رَهْطٍ يُفْسِدُونَ فِي الْأَرْضِ وَلَا يُصْلِحُونَ﴾[۵]. تصریح شده است که در مدینه (شهر قوم حضرت صالح (ثمود) به نام حِجْر) نُه گروه یا باند اعمالِ مفسده‌انگیز و تحریک کننده انجام می‌دادند؛ امّا عده‌ای رهط را به معنای اشخاص و نفر گرفته‌اند؛ یعنی در شهر حضرت صالح نُه نفر بودند که فساد می‌کردند[۶].
در فرهنگ سیاسی به گروه ابتدایی معمولاً خودجوشی که دارای یک سردسته یا رهبرِ مورد قبول اعضا می‌باشد و به نوعی سازمان دست می‌یابند و به دلیل واکنش‌هایی که در مقابل محیط اطرافشان نشان می‌دهند، گونه‌ای همبستگی در آنها به وجود می‌آید، باند یا دارودسته اطلاق می‌شود[۷].[۸]
منابع
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ خلیل بن احمد فراهیدی، کتاب العین، ج۴، ص۱۹.
- ↑ حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۳۶۷.
- ↑ «و در آن شهر نه دودمان بودند که در آن (سر) زمین دست به تباهی می‌زدند و کار شایسته نمی‌کردند» سوره نمل، آیه ۴۸.
- ↑ حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن، ج۴، ص۲۴۴.
- ↑ «و در آن شهر نه دودمان بودند که در آن (سر) زمین دست به تباهی می‌زدند و کار شایسته نمی‌کردند» سوره نمل، آیه ۴۸.
- ↑ وهبة بن مصطفی زحیلی، التفسیر المنیر، ج۱۹، ص۳۱۶.
- ↑ علی‌اکبر آقابخشی و مینو افشاری‌راد، فرهنگ علوم سیاسی، ص۳۴.
- ↑ نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص: ۳۱۹-۳۲۰.