ابن شکله: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{امامت}} <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> : <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85...» ایجاد کرد)
 
خط ۷: خط ۷:


==مقدمه==
==مقدمه==
[[ابراهیم بن مهدی]]، معروف به «ابن شکله»، [[برادر]] [[هارون الرشید]] و عموی [[امین]] و [[مأمون عباسی]] بود و از خوانندگان معروف آن [[زمان]] محسوب می‌شد. چون [[خلفای عباسی]] همگی [[عیاش]] و خوشگذران بودند، آوازه‌خوانان و رقاصان و نوازندگان زیادی اطراف آنها وجود داشت. در یکی از مجالس عیاشی امین، زمانی که ابراهیم بن مهدی، اشعار [[ابو نواس]] شاعر را با لحنی خوش می‌خواند، امین به عنوان [[صله]]، ۳۰۰ هزار [[دینار]] به او بخشید<ref>تاریخ عرب، ص۹۱. </ref>. [[مأمون]] چون در [[بغداد]] هواداری با [[نفوذ]] نداشت و آنجا را محیطی [[ناامن]] برای [[حکومت]] خویش دید، به [[خراسان]] نظر افکند و [[مرو]] را پایتخت خویش ساخت اما همچنان کارگزارانی چون ابن شکله را در بغداد گمارد تا [[اخبار]] را به گوش او برسانند؛ اما با مستقر شدن مأمون در مرو و [[دعوت]] از [[امام رضا]]{{ع}} و [[انتخاب]] ایشان به عنوان [[ولی‌عهد]]، آن دسته از عباسیانی که [[اقدام]] مأمون را در زمینه ولی‌عهدی امام رضا{{ع}} تقبیح می‌کردند به مجرد انجام [[بیعت]] به نفع [[امام]]{{ع}} بی‌درنگ بغداد را اشغال کرده با [[خلع]] مأمون از [[خلافت]] و [[اخراج]] [[فضل بن سهل]]، با ابن شکله بیعت نمودند. ابن شکله [[کارگزار]] مأمون در [[بصره]] بود و یکی از [[دشمنان]] سرسخت [[خاندان]] [[علی بن ابی‌طالب]]{{ع}} بشمار می‌رفت و همین [[دشمنی]]، معیار [[برتری]] وی بود تا [[عباسیان]] او را به جای مأمون، [[خلیفه]] خود بخوانند<ref>مشاکلة الناس الزمانهم، ص۲۸.</ref>.<ref>[[حسین محمدی|محمدی، حسین]]، [[رضانامه (کتاب)|رضانامه]] ص ۴۵.</ref>
[[ابراهیم بن مهدی]]، معروف به «ابن شکله»، [[برادر]] [[هارون الرشید]] و عموی [[امین عباسی|امین]] و [[مأمون عباسی]] بود و از خوانندگان معروف آن [[زمان]] محسوب می‌شد. چون [[خلفای عباسی]] همگی [[عیاش]] و خوشگذران بودند، آوازه‌خوانان و رقاصان و نوازندگان زیادی اطراف آنها وجود داشت. در یکی از مجالس عیاشی امین، زمانی که ابراهیم بن مهدی، اشعار [[ابو نواس]] شاعر را با لحنی خوش می‌خواند، امین به عنوان [[صله]]، ۳۰۰ هزار [[دینار]] به او بخشید<ref>تاریخ عرب، ص۹۱. </ref>. [[مأمون]] چون در [[بغداد]] هواداری با [[نفوذ]] نداشت و آنجا را محیطی [[ناامن]] برای [[حکومت]] خویش دید، به [[خراسان]] نظر افکند و [[مرو]] را پایتخت خویش ساخت اما همچنان کارگزارانی چون ابن شکله را در بغداد گمارد تا [[اخبار]] را به گوش او برسانند؛ اما با مستقر شدن مأمون در مرو و [[دعوت]] از [[امام رضا]]{{ع}} و [[انتخاب]] ایشان به عنوان [[ولی‌عهد]]، آن دسته از عباسیانی که [[اقدام]] مأمون را در زمینه ولی‌عهدی امام رضا{{ع}} تقبیح می‌کردند به مجرد انجام [[بیعت]] به نفع [[امام]]{{ع}} بی‌درنگ بغداد را اشغال کرده با [[خلع]] مأمون از [[خلافت]] و [[اخراج]] [[فضل بن سهل]]، با ابن شکله بیعت نمودند. ابن شکله [[کارگزار]] مأمون در [[بصره]] بود و یکی از [[دشمنان]] سرسخت [[خاندان]] [[علی بن ابی‌طالب]]{{ع}} بشمار می‌رفت و همین [[دشمنی]]، معیار [[برتری]] وی بود تا [[عباسیان]] او را به جای مأمون، [[خلیفه]] خود بخوانند<ref>مشاکلة الناس الزمانهم، ص۲۸.</ref>.<ref>[[حسین محمدی|محمدی، حسین]]، [[رضانامه (کتاب)|رضانامه]] ص ۴۵.</ref>


== جستارهای وابسته ==
== جستارهای وابسته ==

نسخهٔ ‏۲۰ اوت ۲۰۲۱، ساعت ۱۱:۳۴

اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

مقدمه

ابراهیم بن مهدی، معروف به «ابن شکله»، برادر هارون الرشید و عموی امین و مأمون عباسی بود و از خوانندگان معروف آن زمان محسوب می‌شد. چون خلفای عباسی همگی عیاش و خوشگذران بودند، آوازه‌خوانان و رقاصان و نوازندگان زیادی اطراف آنها وجود داشت. در یکی از مجالس عیاشی امین، زمانی که ابراهیم بن مهدی، اشعار ابو نواس شاعر را با لحنی خوش می‌خواند، امین به عنوان صله، ۳۰۰ هزار دینار به او بخشید[۱]. مأمون چون در بغداد هواداری با نفوذ نداشت و آنجا را محیطی ناامن برای حکومت خویش دید، به خراسان نظر افکند و مرو را پایتخت خویش ساخت اما همچنان کارگزارانی چون ابن شکله را در بغداد گمارد تا اخبار را به گوش او برسانند؛ اما با مستقر شدن مأمون در مرو و دعوت از امام رضا(ع) و انتخاب ایشان به عنوان ولی‌عهد، آن دسته از عباسیانی که اقدام مأمون را در زمینه ولی‌عهدی امام رضا(ع) تقبیح می‌کردند به مجرد انجام بیعت به نفع امام(ع) بی‌درنگ بغداد را اشغال کرده با خلع مأمون از خلافت و اخراج فضل بن سهل، با ابن شکله بیعت نمودند. ابن شکله کارگزار مأمون در بصره بود و یکی از دشمنان سرسخت خاندان علی بن ابی‌طالب(ع) بشمار می‌رفت و همین دشمنی، معیار برتری وی بود تا عباسیان او را به جای مأمون، خلیفه خود بخوانند[۲].[۳]

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. تاریخ عرب، ص۹۱.
  2. مشاکلة الناس الزمانهم، ص۲۸.
  3. محمدی، حسین، رضانامه ص ۴۵.