یحیی بن کثیر انصاری: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۲۴ سپتامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۰:۰۷

این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

مقدمه

در منابع معتبر و کهن از یحیی بن کثیر به عنوان شهید نامی برده نشده. ولی به نوشته صاحب ناسخ التوّاریخ یحیی بن کثیر پس از شهادت حجاج بن مسروق اجازه نبرد خواست و به میدان رفت و چنین رجز خواند:

ضاقَ الْخِناقُ بِابْنِ سَعْدٍ وَ ابْنِهِ		بِلقِا هُما لِفَواریسِ الْأَنْصارِ
وَ مُهاجِرین مُخَضِّبینَ رِماحَهُمْ		تَحْتز الْعَجاجَةِ مِنْ دَمِ الْکُفّارِ
خُضِبَتْ عَلی النَّبِيَ مُحَمَّدٍ		وَالْیَوْمَ تُخْضَبُ مِنْ دَمِ الفُجّارِ
خانُوا حُسَیْناً وَ الْحَوادِثُ حُمَّةً		وَ رَضُوا یَزیداً وَ الرِّضا في النّارِ
فَالْیَوْمَ نُشْعِلُها بِحَدِّ سُیُوفِنا		بِالْمَشْرَفِیَّةِ وَ الْقَنَا الْخَطّارِ
هَذا عَلي بْنِ الأَوْیس فَرْضٌ واجِبٌ		وَ الْخَزْرَجِیَّةِ وفِتْیَةِ النجَّارِ^[۱]

ابن سعد و پسرش از رو به رو شدن با سواران مهاجرین و انصار نزدیک است خفه شوند. انصار و مهاجرین، نیزه‌شان در گرد و غبار جنگ از خون مردم بی‌دین رنگین بوده است. نیزۀ آنها در زمان پیغمبر(ص) از خون بی‌دینان رنگین شده. و امروز نیز از خون ناپاکان رنگین می‌شود. با حسین(ع) پیمان شکنی کردند و یزید را از خود راضی نمودند؛ راضی کننده یزید در آتش است. امروز با نیزه و شمشیرهای بّران، آتش را در میان اینان شعله‌ور می‌سازیم. شعله‌ور ساختن آتش جنگ بر اوس و خزرج و جوانان بنی نجّار نیز لازم و واجب است^[۲].

وی پس از نبردی دلیرانه و به هلاکت رساندن شماری از دشمن، خود نیز به فیض شهادت نایل آمد^[۳].^[۴]

منابع

جمعی از نویسندگان، پژوهشی پیرامون شهدای کربلا

پانویس

↑ ناسخ التواریخ، ج۲، ص۲۹۲. (برخی از منابع رجز فوق را با اندکی اختلاف به عمرو بن جناده نسبت دادهاند. مانند الفتوح، ج۵، ص۲۰۲؛ مقتل الحسین(ع) خوارزمی، ج۲، ص۲۱، انوار الهدی؛ ناسخ التواریخ، ج۲، ص۳۰۲.)
↑ ناسخ التواریخ، ج۲، ص۲۹۲؛ رمز المصیبة، ج۲، ص۱۰۳.
↑ ناسخ التواریخ، ج۲، ص۲۹۳؛ فرسان الهیجاء، ج۲، ص۱۴۶؛ وسیلة الدارین، ص۲۱۱.
↑ جمعی از نویسندگان، پژوهشی پیرامون شهدای کربلا، ص:۳۹۴-۳۹۵.

[1] ناسخ التواریخ، ج۲، ص۲۹۲. (برخی از منابع رجز فوق را با اندکی اختلاف به عمرو بن جناده نسبت دادهاند. مانند الفتوح، ج۵، ص۲۰۲؛ مقتل الحسین(ع) خوارزمی، ج۲، ص۲۱، انوار الهدی؛ ناسخ التواریخ، ج۲، ص۳۰۲.)

[2] ناسخ التواریخ، ج۲، ص۲۹۲؛ رمز المصیبة، ج۲، ص۱۰۳.

[3] ناسخ التواریخ، ج۲، ص۲۹۳؛ فرسان الهیجاء، ج۲، ص۱۴۶؛ وسیلة الدارین، ص۲۱۱.

[4] جمعی از نویسندگان، پژوهشی پیرامون شهدای کربلا، ص:۳۹۴-۳۹۵.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

@@ خط ۱۲: / خط ۱۲: @@
 {{ب|''ضاقَ الْخِناقُ بِابْنِ سَعْدٍ وَ ابْنِهِ''|2=''بِلقِا هُما لِفَواریسِ الْأَنْصارِ''}}
 {{ب|''وَ مُهاجِرین مُخَضِّبینَ رِماحَهُمْ''|2=''تَحْتز الْعَجاجَةِ مِنْ دَمِ الْکُفّارِ''}}
-{{ب|''خُضِبَتْ عَلی النَّبِیِّ مُحَمَّدٍ''|2=''وَالْیَوْمَ تُخْضَبُ مِنْ دَمِ الفُجّارِ''}}
+{{ب|''خُضِبَتْ عَلی النَّبِيَ مُحَمَّدٍ''|2=''وَالْیَوْمَ تُخْضَبُ مِنْ دَمِ الفُجّارِ''}}
-{{ب|''خانُوا حُسَیْناً وَ الْحَوادِثُ حُمَّةً''|2=''وَ رَضُوا یَزیداً وَ الرِّضا فی النّارِ''}}
+{{ب|''خانُوا حُسَیْناً وَ الْحَوادِثُ حُمَّةً''|2=''وَ رَضُوا یَزیداً وَ الرِّضا في النّارِ''}}
 {{ب|''فَالْیَوْمَ نُشْعِلُها بِحَدِّ سُیُوفِنا''|2=''بِالْمَشْرَفِیَّةِ وَ الْقَنَا الْخَطّارِ''}}
-{{ب|''هَذا عَلی بْنِ الأَوْیس فَرْضٌ واجِبٌ''|2=''وَ الْخَزْرَجِیَّةِ وفِتْیَةِ النجَّارِ''<ref>ناسخ التواریخ، ج۲، ص۲۹۲. (برخی از منابع رجز فوق را با اندکی اختلاف به عمرو بن جناده نسبت دادهاند. مانند الفتوح، ج۵، ص۲۰۲؛ مقتل الحسین{{ع}} خوارزمی، ج۲، ص۲۱، انوار الهدی؛ ناسخ التواریخ، ج۲، ص۳۰۲.)</ref>}}
+{{ب|''هَذا عَلي بْنِ الأَوْیس فَرْضٌ واجِبٌ''|2=''وَ الْخَزْرَجِیَّةِ وفِتْیَةِ النجَّارِ''<ref>ناسخ التواریخ، ج۲، ص۲۹۲. (برخی از منابع رجز فوق را با اندکی اختلاف به عمرو بن جناده نسبت دادهاند. مانند الفتوح، ج۵، ص۲۰۲؛ مقتل الحسین{{ع}} خوارزمی، ج۲، ص۲۱، انوار الهدی؛ ناسخ التواریخ، ج۲، ص۳۰۲.)</ref>}}
 {{پایان شعر}}
 :[[ابن سعد]] و پسرش از رو به رو شدن با سواران [[مهاجرین]] و [[انصار]] نزدیک است خفه شوند. انصار و مهاجرین، نیزه‌شان در گرد و غبار [[جنگ]] از [[خون]] [[مردم]] بی‌دین رنگین بوده است. نیزۀ آنها در [[زمان]] [[پیغمبر]]{{صل}} از خون بی‌دینان رنگین شده. و امروز نیز از خون ناپاکان رنگین می‌شود. با [[حسین]]{{ع}} [[پیمان شکنی]] کردند و [[یزید]] را از خود [[راضی]] نمودند؛ راضی کننده یزید در [[آتش]] است. امروز با نیزه و شمشیرهای بّران، آتش را در میان اینان شعله‌ور می‌سازیم. شعله‌ور ساختن آتش جنگ بر [[اوس و خزرج]] و [[جوانان]] بنی نجّار نیز لازم و [[واجب]] است<ref>ناسخ التواریخ، ج۲، ص۲۹۲؛ رمز المصیبة، ج۲، ص۱۰۳.</ref>.