جایگاه توسل در قرآن چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-== پاسخ نخست== +== پاسخ نخست ==)) |
جز (جایگزینی متن - '\: \:\:\:\:\:\:(.*)\s' به ': $1 ') |
||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
[[پرونده:1100806.jpg|بندانگشتی|right|100px|[[حسن علی‌پور وحید]]]] | [[پرونده:1100806.jpg|بندانگشتی|right|100px|[[حسن علی‌پور وحید]]]] | ||
::::::آقای '''[[حسن علی‌پور وحید]]''' در کتاب ''«[[مکتب در فرآیند نواندیشی (کتاب)|مکتب در فرآیند نواندیشی]]»'' در این‌باره گفته است: | ::::::آقای '''[[حسن علی‌پور وحید]]''' در کتاب ''«[[مکتب در فرآیند نواندیشی (کتاب)|مکتب در فرآیند نواندیشی]]»'' در این‌باره گفته است: | ||
«نگاه یک‌سویه و تک‌بُعدی به [[توکل]] و [[غفلت]] از جایگاه [[شفاعت]] و [[توسل]] در [[قرآن]]، یکی از مغالطه‌ها و شیوه‌های منکرین شفاعت و [[زیارت]] و [[دعا]] و توسل است. [[وهابیت]] نیز که پیشرو در [[انکار]] این [[آموزه‌های قرآنی]] و [[نبوی]] است، به همین [[لغزش]] و مغالطه مبتلاست. به نمونه‌هایی از [[تشریع]] شفاعت و [[دعوت]] به توسل در قرآن بنگرید: | |||
:::::#به گزارش قرآن، [[فرزندان]] [[یعقوب]]{{ع}} پس از [[ستم]] و [[پشیمانی]] از گذشته خویش، برای پذیرش دعا و [[توبه]] شان نزد [[پروردگار]]، [[پدر]] را واسطه و [[شفیع]] در [[درگاه الهی]] قرار دادند که عین [[توحید]] و توکل نیز بود: {{متن قرآن|قَالُوا يَا أَبَانَا اسْتَغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا إِنَّا كُنَّا خَاطِئِينَ * قَالَ سَوْفَ أَسْتَغْفِرُ لَكُمْ رَبِّي إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ}}<ref>«گفتند: ای پدر! برای ما از گناهانمان آمرزش بخواه که ما بی‌گمان گنهکار بوده‌ایم * گفت: به زودی برایتان از پروردگارم آمرزش می‌خواهم که اوست که آمرزنده بخشاینده است» سوره یوسف، آیه ۹۷-۹۸.</ref><ref>نقد پنج‌بخشی بر گفتار آقای کدیور در مورد اعتقاد شیعه به امامت، سید محمد حسین یثربی و همکاران www.toraath.com.</ref>. اگر توسل و شفاعت، [[نامشروع]] و [[شرک]] بود، نه تنها [[یعقوب نبی]] زیر بار چنین معصیتی نمی‌رفت، که بی‌گمان با آن [[انحراف]] به [[مبارزه]] برمی‌خاست و قرآن آن [[رفتار]] را با نگاه [[تصدیق]] و از موضع [[مؤیّد]] [[روایت]] نمی‌کرد. | :::::#به گزارش قرآن، [[فرزندان]] [[یعقوب]]{{ع}} پس از [[ستم]] و [[پشیمانی]] از گذشته خویش، برای پذیرش دعا و [[توبه]] شان نزد [[پروردگار]]، [[پدر]] را واسطه و [[شفیع]] در [[درگاه الهی]] قرار دادند که عین [[توحید]] و توکل نیز بود: {{متن قرآن|قَالُوا يَا أَبَانَا اسْتَغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا إِنَّا كُنَّا خَاطِئِينَ * قَالَ سَوْفَ أَسْتَغْفِرُ لَكُمْ رَبِّي إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ}}<ref>«گفتند: ای پدر! برای ما از گناهانمان آمرزش بخواه که ما بی‌گمان گنهکار بوده‌ایم * گفت: به زودی برایتان از پروردگارم آمرزش می‌خواهم که اوست که آمرزنده بخشاینده است» سوره یوسف، آیه ۹۷-۹۸.</ref><ref>نقد پنج‌بخشی بر گفتار آقای کدیور در مورد اعتقاد شیعه به امامت، سید محمد حسین یثربی و همکاران www.toraath.com.</ref>. اگر توسل و شفاعت، [[نامشروع]] و [[شرک]] بود، نه تنها [[یعقوب نبی]] زیر بار چنین معصیتی نمی‌رفت، که بی‌گمان با آن [[انحراف]] به [[مبارزه]] برمی‌خاست و قرآن آن [[رفتار]] را با نگاه [[تصدیق]] و از موضع [[مؤیّد]] [[روایت]] نمی‌کرد. | ||
:::::#جواب شما در مقابل این [[آیه شریفه]] که برای رسیدن به [[خدا]] آشکارا [[دستور]] به جستن وسیله می‌دهد و توصیه به یافتن واسطه به سوی خدا می‌کند چیست؟ {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَابْتَغُوا إِلَيْهِ الْوَسِيلَةَ وَجَاهِدُوا فِي سَبِيلِهِ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ}}<ref>«ای مؤمنان! از خداوند پروا کنید و به سوی او راه جویید و در راه او جهاد کنید باشد که رستگار گردید» سوره مائده، آیه ۳۵.</ref>»<ref>[[حسن علی‌پور وحید|علی‌پور وحید، حسن]]، [[مکتب در فرآیند نواندیشی (کتاب)|مکتب در فرآیند نواندیشی]]، ص ۲۵۵.</ref> | :::::#جواب شما در مقابل این [[آیه شریفه]] که برای رسیدن به [[خدا]] آشکارا [[دستور]] به جستن وسیله می‌دهد و توصیه به یافتن واسطه به سوی خدا می‌کند چیست؟ {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَابْتَغُوا إِلَيْهِ الْوَسِيلَةَ وَجَاهِدُوا فِي سَبِيلِهِ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ}}<ref>«ای مؤمنان! از خداوند پروا کنید و به سوی او راه جویید و در راه او جهاد کنید باشد که رستگار گردید» سوره مائده، آیه ۳۵.</ref>»<ref>[[حسن علی‌پور وحید|علی‌پور وحید، حسن]]، [[مکتب در فرآیند نواندیشی (کتاب)|مکتب در فرآیند نواندیشی]]، ص ۲۵۵.</ref> | ||
نسخهٔ ۲۴ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۰۲:۴۷
| جایگاه توسل در قرآن چیست؟ | |
|---|---|
 | |
| موضوع اصلی | بانک جمع پرسش و پاسخ علمای ابرار |
| مدخل اصلی | توسل در قرآن |
جایگاه توسل در قرآن چیست؟ یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث علمای ابرار است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی علمای ابرار مراجعه شود.
عبارت‌های دیگری از این پرسش
پاسخ نخست
- آقای حسن علی‌پور وحید در کتاب «مکتب در فرآیند نواندیشی» در این‌باره گفته است:
«نگاه یک‌سویه و تک‌بُعدی به توکل و غفلت از جایگاه شفاعت و توسل در قرآن، یکی از مغالطه‌ها و شیوه‌های منکرین شفاعت و زیارت و دعا و توسل است. وهابیت نیز که پیشرو در انکار این آموزه‌های قرآنی و نبوی است، به همین لغزش و مغالطه مبتلاست. به نمونه‌هایی از تشریع شفاعت و دعوت به توسل در قرآن بنگرید:
- به گزارش قرآن، فرزندان یعقوب(ع) پس از ستم و پشیمانی از گذشته خویش، برای پذیرش دعا و توبه شان نزد پروردگار، پدر را واسطه و شفیع در درگاه الهی قرار دادند که عین توحید و توکل نیز بود: ﴿قَالُوا يَا أَبَانَا اسْتَغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا إِنَّا كُنَّا خَاطِئِينَ * قَالَ سَوْفَ أَسْتَغْفِرُ لَكُمْ رَبِّي إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ﴾[۱][۲]. اگر توسل و شفاعت، نامشروع و شرک بود، نه تنها یعقوب نبی زیر بار چنین معصیتی نمی‌رفت، که بی‌گمان با آن انحراف به مبارزه برمی‌خاست و قرآن آن رفتار را با نگاه تصدیق و از موضع مؤیّد روایت نمی‌کرد.
- جواب شما در مقابل این آیه شریفه که برای رسیدن به خدا آشکارا دستور به جستن وسیله می‌دهد و توصیه به یافتن واسطه به سوی خدا می‌کند چیست؟ ﴿يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَابْتَغُوا إِلَيْهِ الْوَسِيلَةَ وَجَاهِدُوا فِي سَبِيلِهِ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ﴾[۳]»[۴]
پرسش‌های وابسته
منبع‌شناسی جامع علمای ابرار
پانویس
- ↑ «گفتند: ای پدر! برای ما از گناهانمان آمرزش بخواه که ما بی‌گمان گنهکار بوده‌ایم * گفت: به زودی برایتان از پروردگارم آمرزش می‌خواهم که اوست که آمرزنده بخشاینده است» سوره یوسف، آیه ۹۷-۹۸.
- ↑ نقد پنج‌بخشی بر گفتار آقای کدیور در مورد اعتقاد شیعه به امامت، سید محمد حسین یثربی و همکاران www.toraath.com.
- ↑ «ای مؤمنان! از خداوند پروا کنید و به سوی او راه جویید و در راه او جهاد کنید باشد که رستگار گردید» سوره مائده، آیه ۳۵.
- ↑ علی‌پور وحید، حسن، مکتب در فرآیند نواندیشی، ص ۲۵۵.