سید حسین دین‌پرور (پدیدآورنده): تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-]] == پانویس == {{پانویس}} +]] {{پایان مدخل‌های وابسته}} == پانویس == {{پانویس}})) |
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-{{پایان مدخل‌های وابسته}} +{{پایان مدخل وابسته}})) |
||
| خط ۵۵: | خط ۵۵: | ||
{{مدخل‌های وابسته}} | {{مدخل‌های وابسته}} | ||
* [[:رده:آثار سید حسین دین‌پرور|همه آثار معرفی‌شده سید حسین دین‌پرور]] | * [[:رده:آثار سید حسین دین‌پرور|همه آثار معرفی‌شده سید حسین دین‌پرور]] | ||
{{پایان | {{پایان مدخل وابسته}} | ||
== پانویس == | == پانویس == | ||
نسخهٔ ۳۰ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۹:۴۲
| سید حسین دین‌پرور | |
|---|---|
 | |
| محل زندگی | تهران (ایران) |
| ملیت | اهل تهران |
| تابعیت | ایران |
| زبان | فارسی |
| منصب | آیت‌‌الله |
| دین | اسلام |
| مذهب | شیعه اثناعشری |
| اطلاعات علمی | |
| حوزه علمیه | قم |
| استادان | سید حسین بروجردی امام خمینی سید محمد رضا گلپایگانی محمد علی اراکی علامه طباطبائی |
| آثار | «حدیث تاریخ غدیر» «مهدویت در کلام امیرالمؤمنین(ع)» «نهج‌البلاغه پارسى» «پندهای کوتاه از نهج‌البلاغه برای جوانان» «پیشوای پنجم» «منشور جاودانه» «مفهوم تجلی الهی در نهج‌البلاغه» «علی نمادی از انسان کامل» |
- سید حسین دین‌پرور، مشهور به سید جمال‌الدین دین‌پرور در خانواده‌ای روحانی در تهران به دنیا آمد. تحصیلات ابتدایی را در مدارس تهران و قم گذراند و سپس برای تحصیل علوم دینی رهسپار حوزه‌های علمیه شد. او سال‌ها از محضر اساتید برجسته حوزه علمیه قم بهره‌مند شد؛ اساتیدی چون سید حسین بروجردی، امام خمینی، سید محمد رضا گلپایگانی، محمد علی اراکی و علامه طباطبائی، امام خمینی، آیت الله علی مشکینی. استاد دین‌پرور اجازات خود را از اساتیدی چون آیت الله العظمی سید شهاب الدین مرعشی نجفی، آیت الله العظمی سید محمد هادی میلانی و آیت الله حاج شیخ محمد تقی شوشتری دریافت کرده است.
- استاد دین‌پرور در سال ۱۳۵۰ به زادگاه خود، یعنی تهران مراجعت کرد. ایشان در ایام جوانی ضمن ملاقات با علّامه عبدالحسین امینی، صاحب کتاب الغدیر و تحت‌تأثیر ایشان تصمیم به تأسیس بنیاد نهج البلاغه به‌عنوان مرکزی با هدف آموزش، پژوهش و نشر مکتوبات دینی در موضوع نهج البلاغه، گرفت. هم‌چنین با اشراف ایشان پژوهشکده نهج البلاغه تأسیس شد و هم‌اکنون در مقطع دکتری در سه رشته نهج البلاغه، علوم قرآن و حدیث، تفسیر تطبیقی دانشجو می‌پذیرد. نیز مرکز آموزش تخصصی نهج البلاغه در قم برای تحصیل در مقاطع سطح سه و چهار حوزه علمیه قم تأسیس شد. رشته نهج البلاغه به همت استاد به‌عنوان رشته تخصصی در مقطع کارشناسی ارشد در مؤسسات آموزش عالی و نیز در حوزه علمیه در سطح ۳ به تصویب رسید و راه‌اندازی شد.
- ایشان همواره تلاش خود را در حوزه موضوعی نهج البلاغه به‌کار بست و به تحقیق و پژوهش پرداخت و آثار بسیاری در این زمینه به رشته تحریر درآورد. مجموعه کتاب‌ها و مقالات ایشان در این حوزه موضوعی به بیش از صد عنوان می‌رسد.
- از جمله آثاری که ایشان به زیور طبع آراست، می‌توان به ترجمه نهج البلاغه، زیر عنوان نهج البلاغه پارسی اشاره کرد. او در مقدمه ترجمه خویش می‌نویسد: اعتراف می‌کنم که در کنار این قلزم، نه شناگری دانم و نه شناگر و غوّاصی را شناسم که بتوانم به اعماق آن سفر کند تا از گوهرهای ناب آن خبر آورَد، امّا این را می‌دانم که ژرفای آن ناپیدا و دست‌نایافتنی و جواهرات آن فراتر از وهم و اندیشه بشری است. به تماشای این اقیانوس نشسته‌ام و چشم به راه امواجی هستم که بزرگوارانه به رویم پاشد. گه‌گاهی دورخیزی کرده‌ام تا کام خود را به شبنم موج‌ها تر سازم و روح عطشناک و ملتهبم را بدان زنده کنم و از حلاوت آن جانی تازه گیرم و دوباره به انتظار موج‌کوب ساحل و تراوشی دیگر نشینم. انگشتانه‌ای را مانم، چگونه آب دریا را کشم. هرگز به خود اجازه نمی‌دادم به این دریا نزدیک شوم و در آن پا نهم و یک‌تنه و دست خالی به غوّاصی پردازم، امّا فیض روح القدسی آمد و شامل حالم شد.
- از جمله طرح‌های پژوهشی که تحت اشراف استاد دین‌پرور صورت گرفته، می‌توان به نسخه تصحیح شده نهج البلاغه، تصحیح و تحقیق متن اولین شرح موضوعی نهج البلاغه زیر عنوان بهج الصباغة فی شرح نهج البلاغة اثر محمد تقی شوشتری و موسوعة الاحادیث العلویة اشاره کرد[۱].\n==استادان==
او تحصیلات دینی خود را نزد اساتیدی همچون: سید حسین بروجردی، امام خمینی، سید محمد رضا گلپایگانی، محمد علی اراکی و علامه طباطبائی، امام خمینی و علی مشکینی پیگیری کرد.
کتاب‌های منتشر شده
- حدیث تاریخ غدیر
- مهدویت در کلام امیرالمؤمنین(ع)
- نهج‌البلاغه پارسى
- پندهای کوتاه از نهج‌البلاغه برای جوانان
- پیشوای پنجم
- منشور جاودانه
- مفهوم تجلی الهی در نهج‌البلاغه
- علی نمادی از انسان کامل.
جستارهای وابسته
پانویس
- ↑ دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 407- 408.