سفیان ثوری: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۶: خط ۶:
[[ابوعبدالله سفیان بن سعید بن مسروق بن حبیب ثوری کوفی]] در سال ۹۷ هـ متولد شد<ref>الطبقات الکبری ۶ / ۳۷۱.</ref> و در شمار [[اصحاب امام صادق]]{{ع}} یاد شده<ref>رجال الطوسی ۲۱۲.</ref> و از تابعیان محسوب می‌‌شود.<ref>اعیان الشیعه ۷ / ۲۶۴.</ref> او از افرادی مانند [[عمرو بن مره]]،<ref>التاریخ الکبیر ۴ / ۹۲ و ۹۳.</ref> [[ابواسحاق سبیعی]] و [[اعمش]] [[روایت]] شنیده<ref> تنقیح المقال ۲ / ۳۷ و ۳۸.</ref> و از آنان روایت نقل کرده است.<ref>خلاصة تهذیب تهذیب الکمال ۴ / ۱۱۲.</ref> همچنین افرادی مانند [[ابونعیم فضل بن دکین]]، [[عبد الله بن موسی عبسی]]، [[عباد المکی]]، [[ابوالعلاء شامی]]<ref>اعیان الشیعه ۷ / ۲۶۴.</ref> و [[یحیی القطان]]<ref> التاریخ الکبیر ۴ / ۹۲ و ۹۳.</ref> از وی روایت کرده‌اند.
[[ابوعبدالله سفیان بن سعید بن مسروق بن حبیب ثوری کوفی]] در سال ۹۷ هـ متولد شد<ref>الطبقات الکبری ۶ / ۳۷۱.</ref> و در شمار [[اصحاب امام صادق]]{{ع}} یاد شده<ref>رجال الطوسی ۲۱۲.</ref> و از تابعیان محسوب می‌‌شود.<ref>اعیان الشیعه ۷ / ۲۶۴.</ref> او از افرادی مانند [[عمرو بن مره]]،<ref>التاریخ الکبیر ۴ / ۹۲ و ۹۳.</ref> [[ابواسحاق سبیعی]] و [[اعمش]] [[روایت]] شنیده<ref> تنقیح المقال ۲ / ۳۷ و ۳۸.</ref> و از آنان روایت نقل کرده است.<ref>خلاصة تهذیب تهذیب الکمال ۴ / ۱۱۲.</ref> همچنین افرادی مانند [[ابونعیم فضل بن دکین]]، [[عبد الله بن موسی عبسی]]، [[عباد المکی]]، [[ابوالعلاء شامی]]<ref>اعیان الشیعه ۷ / ۲۶۴.</ref> و [[یحیی القطان]]<ref> التاریخ الکبیر ۴ / ۹۲ و ۹۳.</ref> از وی روایت کرده‌اند.


رجال‌نویسان [[اهل سنت]] او را با اوصافی چون [[ثقه]]، [[مأمون]]، [[حجت]] و پُر حدیث ستوده‌اند.<ref>الطبقات الکبری ۶/۳۷۱</ref> برخی می‌‌گویند که او پیرو [[مذهب شیعه]] [[زیدیه]] بود که در نهایت دست از آن برداشت.<ref> اعیان الشیعه ۷ / ۲۶۴.</ref> «کتاب‌های تفسیر الثوری»،<ref>کشف الظنون ۱ / ۴۴۴.</ref> «الجامع الکبیر»، «الجامع الصغیر»، «الفرائض»، «رسالة الی عباد بن عباد الأرسوقی»<ref> الفهرست (الندیم) ۲۸۱. </ref> و «کیمیا»<ref>فهرست نسخه‌های خطی فارسی ۱/۶۳۲</ref> از آثار اوست. سرانجام در سال ۱۶۱ هـ در [[شهر بصره]] درگذشت <ref>الطبقات الکبری ۶/۳۷۱.</ref>.<ref> [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی]]، ج۱ ص ۳۷۰.</ref>
رجال‌نویسان [[اهل سنت]] او را با اوصافی چون [[ثقه]]، [[مأمون]]، [[حجت]] و پُر حدیث ستوده‌اند.<ref>الطبقات الکبری ۶/۳۷۱</ref> برخی می‌‌گویند که او پیرو [[مذهب شیعه]] [[زیدیه]] بود که در نهایت دست از آن برداشت.<ref> اعیان الشیعه ۷ / ۲۶۴.</ref> کتاب‌های «[[تفسیر الثوری|التفسیر]]»،<ref>کشف الظنون ۱ / ۴۴۴.</ref> «الجامع الکبیر»، «الجامع الصغیر»، «الفرائض»، «رسالة الی عباد بن عباد الأرسوقی»<ref> الفهرست (الندیم) ۲۸۱. </ref> و «کیمیا»<ref>فهرست نسخه‌های خطی فارسی ۱/۶۳۲</ref> از آثار اوست. سرانجام در سال ۱۶۱ هـ در [[شهر بصره]] درگذشت <ref>الطبقات الکبری ۶/۳۷۱.</ref>.<ref> [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی]]، ج۱ ص ۳۷۰.</ref>


== جستارهای وابسته ==
== جستارهای وابسته ==

نسخهٔ ‏۷ مارس ۲۰۲۲، ساعت ۱۶:۳۲

این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

مقدمه

ابوعبدالله سفیان بن سعید بن مسروق بن حبیب ثوری کوفی در سال ۹۷ هـ متولد شد[۱] و در شمار اصحاب امام صادق(ع) یاد شده[۲] و از تابعیان محسوب می‌‌شود.[۳] او از افرادی مانند عمرو بن مره،[۴] ابواسحاق سبیعی و اعمش روایت شنیده[۵] و از آنان روایت نقل کرده است.[۶] همچنین افرادی مانند ابونعیم فضل بن دکین، عبد الله بن موسی عبسی، عباد المکی، ابوالعلاء شامی[۷] و یحیی القطان[۸] از وی روایت کرده‌اند.

رجال‌نویسان اهل سنت او را با اوصافی چون ثقه، مأمون، حجت و پُر حدیث ستوده‌اند.[۹] برخی می‌‌گویند که او پیرو مذهب شیعه زیدیه بود که در نهایت دست از آن برداشت.[۱۰] کتاب‌های «التفسیر»،[۱۱] «الجامع الکبیر»، «الجامع الصغیر»، «الفرائض»، «رسالة الی عباد بن عباد الأرسوقی»[۱۲] و «کیمیا»[۱۳] از آثار اوست. سرانجام در سال ۱۶۱ هـ در شهر بصره درگذشت [۱۴].[۱۵]

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. الطبقات الکبری ۶ / ۳۷۱.
  2. رجال الطوسی ۲۱۲.
  3. اعیان الشیعه ۷ / ۲۶۴.
  4. التاریخ الکبیر ۴ / ۹۲ و ۹۳.
  5. تنقیح المقال ۲ / ۳۷ و ۳۸.
  6. خلاصة تهذیب تهذیب الکمال ۴ / ۱۱۲.
  7. اعیان الشیعه ۷ / ۲۶۴.
  8. التاریخ الکبیر ۴ / ۹۲ و ۹۳.
  9. الطبقات الکبری ۶/۳۷۱
  10. اعیان الشیعه ۷ / ۲۶۴.
  11. کشف الظنون ۱ / ۴۴۴.
  12. الفهرست (الندیم) ۲۸۱.
  13. فهرست نسخه‌های خطی فارسی ۱/۶۳۲
  14. الطبقات الکبری ۶/۳۷۱.
  15. فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی، ج۱ ص ۳۷۰.