نبوت در لغت

این مدخل زیرشاخهٔ بحث نبوت است. نبوت از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: نبوت در لغت - نبوت در قرآن - نبوت در نهج البلاغه - نبوت در کلام اسلامی - نبوت در معارف دعا و زیارات - نبوت در معارف و سیره سجادی - نبوت در معارف و سیره فاطمی - نبوت در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی - پرسش‌های مرتبط

معناشناسی نبوت

معنای لغوی

نبوت در کتاب‌های لغت در چهار معنای زیر به کار رفته است:

1. خبر: بیشتر دانشمندان واژۀ «نبی» را از ریشۀ «نبأ»، به‌معنای خبر دانسته‌اند که در اثر کثرت استعمال به نبی تبدیل شده است، بنابراین «نبی» بر خبررسان اطلاق می‌شود.
2. ارتفاع: برخی قائلند ریشۀ اصلی این واژه، «النَبوة» یا «النباوَة» به ‌معنای بلندی زمین است؛ بنابراین نبی یعنی کسی که بر دیگران برتری داده شده است. پیامبر چون ترقی پیدا کرده و آسمانی شده، به نبوت مستند شده، مانند زمینی است که از سایر زمین‌ها بلندتر است.
3. طریق: هم به معنای طریق واضح و هم به معنای طریق هدایت آمده است.
4. صوت خفی: چون خبری که به انبیا می‌‌رسد دیگران نمی‌شنوند.

معنای اصطلاحی

نبوت در اصطلاح قرآنی عبارت است از تلقی و گرفتن خبر از جانب خدا به منظور هدایت مردم و نبی انسان والا مقامی است که از جانب خداوند برای هدایت مردم برانگیخته می‌‌شود و نبی در اصطلاح علم کلام بر کسی اطلاق می‌شود که از راه وحی پیامی را از خدای متعال دریافت می‌کند و آن را به مردم می‌رساند.

منابع

1. سبحانی، جعفر، منشور جاوید
2. مصباح یزدی، محمد تقی، راه و راهنماشناسی