خطبۀ ۲۲۶: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '{{امامت}} ==مقدمه==' به '{{امامت}} ==مقدمه==') |
جز (جایگزینی متن - '== پرسش‌های وابسته == ==' به '==') |
||
| خط ۴: | خط ۴: | ||
==فرازی از [[خطبه]]== | ==فرازی از [[خطبه]]== | ||
*[[پدر]] و مادرم فدایت ای [[رسول خدا]]، به [[راستی]] که با ارتحالت رشته‌هایی گست که با [[مرگ]] هیچ کس نمی‌گسست، یعنی "[[نبوّت]]"، "[[اخبار غیبی]]" و "[[وحی]] آسمانی" همه از دست شد. [[مرگ]] تو از سویی ویژه است، یعنی به اندازه‌ای جان‌کاه و بزرگ است که دیگر [[مصیبت‌ها]] در برابر آن سهل و کوچک، و هر مصیبت‌زده، [[مصیبت]] خود را از یاد برَد؛ و از دیگر سو یکسان با دیگران، که [[اولاد آدم]] از عالی و دانی باید شربت [[مرگ]] بچشند و از این [[دنیا]] کوچ کنند. اگر نبود [[فرمان]] تو بر [[شکیبایی]] و [[نهی]] از بی‌تابی و ناشکیبایی، چشمه‌های اشکمان در ماتم تو می‌خشکید و [[بیماری]] [[فراق]] تو به درازا می‌کشید و اندوع و [[غم]] مقیم می‌شد، که این هر دو ناچیزند. امّا چه می‌شود کرد که این ناموس [[الهی]] است و گریز و گریزی از آن نیست. [[پدر]] و مادرم به فدایت، ما را در پیشگاه پروردگارت به یاد آر و در خاطرت نگاه دار<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 367-368.</ref>. | *[[پدر]] و مادرم فدایت ای [[رسول خدا]]، به [[راستی]] که با ارتحالت رشته‌هایی گست که با [[مرگ]] هیچ کس نمی‌گسست، یعنی "[[نبوّت]]"، "[[اخبار غیبی]]" و "[[وحی]] آسمانی" همه از دست شد. [[مرگ]] تو از سویی ویژه است، یعنی به اندازه‌ای جان‌کاه و بزرگ است که دیگر [[مصیبت‌ها]] در برابر آن سهل و کوچک، و هر مصیبت‌زده، [[مصیبت]] خود را از یاد برَد؛ و از دیگر سو یکسان با دیگران، که [[اولاد آدم]] از عالی و دانی باید شربت [[مرگ]] بچشند و از این [[دنیا]] کوچ کنند. اگر نبود [[فرمان]] تو بر [[شکیبایی]] و [[نهی]] از بی‌تابی و ناشکیبایی، چشمه‌های اشکمان در ماتم تو می‌خشکید و [[بیماری]] [[فراق]] تو به درازا می‌کشید و اندوع و [[غم]] مقیم می‌شد، که این هر دو ناچیزند. امّا چه می‌شود کرد که این ناموس [[الهی]] است و گریز و گریزی از آن نیست. [[پدر]] و مادرم به فدایت، ما را در پیشگاه پروردگارت به یاد آر و در خاطرت نگاه دار<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 367-368.</ref>. | ||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||
نسخهٔ ۱ ژوئن ۲۰۲۲، ساعت ۱۸:۴۲
این مدخل وابسته به نهج البلاغه و تحت نگارش، توسعه یا بازبینی قرار دارد. |
مقدمه
- خطبه ۲۲۶ درددلی حزن‌انگیز است که امام علی (ع) هنگام به‌خاک‌سپاری پیامبر (ص) با او در میان می‌نهد. امام علی (ع) در تمام لحظات زندگی پیامبر و نیز لحظات بیماری و احتضار در کنار پیامبر (ص) حضور داشت و دمی از آن وجود نورانی غافل نشد. او در تمام دوران حیات پیامبر، با وجود دانش و خِرَد فراوانی که داشت، امّا ادب علمی او چنین ایجاب می‌کرد که در زمان پیامبر همه گوش باشد و چشم. پیامبر در حالی جان به جان آفرین تسلیم کرد که سر در دامان علی داشت. پس از ارتحال آن بزرگوار، امام به غسل پیامبر و خاک‌سپاری آن پیکر پاک پرداخت. در این هنگام برخی در فکر جانشینی پیامبر و بر تن کردن قبای خلافت، امر تجهیز را فراموش کردند و ابتدا در مسجد سخن از زنده بودن و بازگشت پیامبر بر زبان راندند و پس از آن با اجتماع در سقیفه بنی‌ساعده قبای خلافت را از امام گرفتند و بر تن کردند.
فرازی از خطبه
- پدر و مادرم فدایت ای رسول خدا، به راستی که با ارتحالت رشته‌هایی گست که با مرگ هیچ کس نمی‌گسست، یعنی "نبوّت"، "اخبار غیبی" و "وحی آسمانی" همه از دست شد. مرگ تو از سویی ویژه است، یعنی به اندازه‌ای جان‌کاه و بزرگ است که دیگر مصیبت‌ها در برابر آن سهل و کوچک، و هر مصیبت‌زده، مصیبت خود را از یاد برَد؛ و از دیگر سو یکسان با دیگران، که اولاد آدم از عالی و دانی باید شربت مرگ بچشند و از این دنیا کوچ کنند. اگر نبود فرمان تو بر شکیبایی و نهی از بی‌تابی و ناشکیبایی، چشمه‌های اشکمان در ماتم تو می‌خشکید و بیماری فراق تو به درازا می‌کشید و اندوع و غم مقیم می‌شد، که این هر دو ناچیزند. امّا چه می‌شود کرد که این ناموس الهی است و گریز و گریزی از آن نیست. پدر و مادرم به فدایت، ما را در پیشگاه پروردگارت به یاد آر و در خاطرت نگاه دار[۱].
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 367-368.