وراثت علم از پیامبر خاتم: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{علم معصوم}} {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = علم معصوم | عنوان مدخل = وراثت علم از پیامبر خاتم | مداخل مرتبط = | پرسش مرتبط = علم معصوم (پرسش) }} == مقدمه == دانش تمام پیامبران پیشین، به پیامبر خاتم{{صل}} واگذار شد و حضرت آن را به اهل بیت{{عم}} خود...» ایجاد کرد) برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳: | خط ۳: | ||
| موضوع مرتبط = علم معصوم | | موضوع مرتبط = علم معصوم | ||
| عنوان مدخل = [[وراثت علم از پیامبر خاتم]] | | عنوان مدخل = [[وراثت علم از پیامبر خاتم]] | ||
| مداخل مرتبط = | | مداخل مرتبط = [[وراثت علم از پیامبر خاتم در کلام اسلامی]] | ||
| پرسش مرتبط = علم معصوم (پرسش) | | پرسش مرتبط = علم معصوم (پرسش) | ||
}} | }} | ||
نسخهٔ ۲۹ ژوئن ۲۰۲۲، ساعت ۰۸:۰۶
این مدخل زیرشاخهٔ بحث علم معصوم است. وراثت علم از پیامبر خاتم از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: وراثت علم از پیامبر خاتم در کلام اسلامی - پرسش‌های مرتبطمقدمه
دانش تمام پیامبران پیشین، به پیامبر خاتم(ص) واگذار شد و حضرت آن را به اهل بیت(ع) خود سپرد. امام باقر(ع)، در روایتی از پیامبر خدا(ص) نقل کرده که فرمود: نخستین جانشینی که بر زمین بود، هبة الله، پسر حضرت آدم(ع) بود، و پیامبری رحلت نکرده، مگر آنکه جانشینی داشته است و شمار همه پیامبران، یکصد و بیست هزار پیامبر بوده است که پنج تن از ایشان، یعنی: حضرت نوح، حضرت ابراهیم، حضرت موسی، حضرت عیسی و محمد(ص)، اولو العزم بوده‌اند و علی بن ابی طالب(ع)، هدیه خداوند به محمد(ص) است که دانش اوصیا و دانش کسانی را که پیش از او بوده‌اند، به ارث برده است؛ ولی محمد(ص)، دانش پیامبران و فرستاده شدگان پیشین را به ارث برده است[۱]. امیر مؤمنان(ع)، مردم را از بی‌راهه و کژراهه، باز می‌داشت و به مردم می‌فرمود: "دانشی که آدم و آن را فرود آورد و هر آنچه پیامبران تا خاتم الأنبیاء، بدان برتری داده شده‌اند، در خاندان پیامبر|محمد(ص) است. پس به کدام کژراهه می‌روید؟ و به کدام سو روانید؟"[۲].[۳]
منابع
پانویس
- ↑ الکافی، ج ۱، ص۲۲۴، ح ۲.
- ↑ «إِنَ الْعِلْمَ الَّذِي هَبَطَ بِهِ آدَمُ مِنَ السَّمَاءِ إِلَى الْأَرْضِ وَ جَمِيعَ مَا فُضِّلَتْ بِهِ النَّبِيُّونَ إِلَى خَاتَمِ النَّبِيِّينَ فِي عِتْرَةِ خَاتَمِ النَّبِيِّينَ»، ارشاد ج۱ ص۲۳۲.
- ↑ محمدی ری‌شهری، محمد، شرح زیارت جامعه کبیره، ص۷۶ الی ۸۲.