جهبل بن سیف: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{امامت}} {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = اصحاب پیامبر | عنوان مدخل = جهبل بن سیف | مداخل مرتبط = | پرسش مرتبط = }} ==آشنایی اجمالی== وی از تیره بنی جلاح از کلب بن وبره از قضاعه است<ref>ابن کلبی، هشام بن محمد، نسب مع والیمن الکبیر، ج۲، ص۳۶۲؛ ابن حزم، ج...» ایجاد کرد)
برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی
 
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۲۳: خط ۲۳:
== منابع ==
== منابع ==
{{منابع}}
{{منابع}}
# [[پرونده:IM009658.jpg|22px]] [[منصور داداش‌نژاد|داداش‌نژاد، منصور]]، [[دانشنامه سیره نبوی ج۲ (کتاب)|'''مقاله «جهبل بن سیف»، دانشنامه سیره نبوی ج۲''']]
# [[پرونده:IM009658.jpg|22px]] [[قاسم خانجانی|خانجانی، قاسم]]، [[دانشنامه سیره نبوی ج۲ (کتاب)|'''مقاله «جهبل بن سیف»، دانشنامه سیره نبوی ج۲''']]
{{پایان منابع}}
{{پایان منابع}}



نسخهٔ ‏۹ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۳۷

آشنایی اجمالی

وی از تیره بنی جلاح از کلب بن وبره از قضاعه است[۱]. البته ابن حزم نام وی را «جهیل» آورده است. جهبل و خاندانش در حضرموت سکونت داشتند[۲]. ابن شاهین نخستین کسی است که جهیل را در شمار صحابه آورده است[۳]. مستند صحابی دانستن وی روشن نیست، اما گفته‌اند او خبر رحلت رسول خدا(ص) را به حضرموت برد[۴] و امرؤ القیس بن عابس در این باره این شعر را سرود:

شمت النعايا يوم أعلن جهبلبنعي أحمد النبي المهتدي
کسانی که خبر مرگ می‌آوردند کوچک شدند در روزی که جهبل خبر رحلت پیامبر هدایت کننده را آورد[۵]. برای صحابی شمردن وی شاید چنین استدلال شده باشد که کسی که می‌تواند خبر رحلت رسول خدا(ص) را برای خاندان خود ببرد، پس از نظر زمانی و شاید از نظر حضور در مدینه بتوان او را صحابی شمرد.[۶]

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. ابن کلبی، هشام بن محمد، نسب مع والیمن الکبیر، ج۲، ص۳۶۲؛ ابن حزم، جمهرة أنساب العرب، ص۴۵۸.
  2. ابن کلبی، هشام بن محمد، نسب مع والیمن الکبیر، ج۲، ص۳۶۲؛ ابن حزم، جمهرة أنساب العرب، ص۴۵۸؛ ابن اثیر، اسد الغابه ج۱، ص۵۷۴؛ ابن حجر، الاصابه ج۱، ص۶۲۱.
  3. ر.ک: ابن حجر، الاصابه ج۱، ص۶۲۱.
  4. ابن کلبی، هشام بن محمد، نسب مع والیمن الکبیر، ج۲، ص۳۶۲؛ ابن اثیر، اسد الغابه ج۱، ص۵۷۴؛ ابن حجر، الاصابه ج۱، ص۶۲۱.
  5. ابن حجر، الاصابه ج۱، ص۶۲۱، نیز ر.ک: ابن حبیب، المحبر، ص۱۸۶.
  6. خانجانی، قاسم، مقاله «جهبل بن سیف»، دانشنامه سیره نبوی ج۲، ص ۴۳۴.