الگو:صفحهٔ اصلی/مدخل برگزیده
ولادت امام حسین (ع) روز سه شنبه، یا پنج شنبه پنجم شعبان سال چهارم هجری ـ و به روایتی در سال سوم هجری، سوم ماه شعبان بوده است. همین که رسول خدا (ص) از ولادت حسین آگاه شد، شتابان به خانه علی (ع) آمد و از اسماء فرزند خود را خواست. سپس او را در آغوش گرفت و غرق بوسه ساخت و برخی از آداب را درباره او به انجام رسانید:
- در گوش راست او اذان و در گوش چپش اقامه خواند؛
- برای او نامگذاری کرد؛ حضرت پس از دریافت فرمان الهی در نامگذاری نوزاد خجسته‌اش نام او را حسین نامید؛
- در روز هفتم ولادت وی، پیامبر دستور داد قوچ بزرگی را خریداری و برای حسین عقیقه کردند و گوشت آن را میان فقیران تقسیم نمودند.
- آنگاه سر حسین را تراشیده و به میزان وزن آن، نقره صدقه دادند که با این مراسم کمکی شایسته‌ای به فقیران شد.
- در روز هفتم ولادت، حسین را ختنه کردند.
- رسول خدا (ص) برای حفظ فرزندان، آنان را با این کلمات بیمه می‌فرمود و این دعا را می‌خواند: «أَعُوذُ بِكَلِمَاتِ اللَّهِ التَّامَّةِ مِنْ كُلِّ شَيْطَانٍ وَ هَامَّةٍ وَ مِنْ كُلِّ عَيْنٍ لَامَّةٍ» و حسین را این چنین تعویذ فرمود.
ایشان فرزند امیرالمؤمنین(ع) و حضرت فاطمه(س) سرور زنان عالم و دختر رسول خدا(ص) و جده مادری‌شان حضرت خدیجه کبری است. القاب متعددی برای امام حسین(ع) ذکر شده است که معروف‌ترین آنها عبارت است از: «سید شباب اهل الجنة»، «مظلوم» ، «شهید»، «سید الشهداء» و... .
فضائل فراوانی برای امام حسین (ع) در آیات و روایات وارد شده است، برخی تا حدود ۱۲۰ آیه از قرآن کریم را با ملاحظه روایات تفسیری درباره امام حسین (ع) استخراج کرده‌اند. در روایات نیز اوصافی برای حضرت ذکر شده است مانند اینکه ایشان زیور آسمان‌ها و زمین، چراغ هدایت و کشتی نجات است.