سوره فجر

سوره فجر این سوره، در روایت امام صادق(ع) به سورۀ امام حسین(ع) مشهور است و توصیه شده که در نمازهای واجب و مستحب، خوانده شود: «اقْرَءُوا سُورَةَ الْفَجْرِ فِي فَرَائِضِكُمْ وَ نَوَافِلِكُمْ فَإِنَّهَا سُورَةُ الْحُسَيْنِ وَ ارْغَبُوا فِيهَا».

مقدمه

این نام‌گذاری، جالب است، "چرا که قیام کربلای حسین(ع)، خود انفجار فجری از ایمان و جهاد بود، در ظلمت شب جور و شرک بنی امیّه، و همچنان که با فجر و آغاز روز، حرکت و حیات مردم شروع می‌شود، با خون حسین(ع) و یارانش در عاشورا، اسلام جانی تازه گرفت و حیاتی مجدّد یافت". در ذیل روایتی از امام صادق(ع)، علّت نامگذاری این سوره به سورۀ فجر، این بیان شده که سید الشهدا نفس مطمئنّه و راضیه و مرضیه است و یارانش نیز اینگونه‌اند: «فَهُوَ ذُو النَّفْسِ الْمُطْمَئِنَّةِ الرَّاضِيَةِ الْمَرْضِيَّةِ وَ أَصْحَابُهُ مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْهِمْ الرضوان [هُمُ الرَّاضُونَ‏] عَنِ اللَّهِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَ هُوَ رَاضٍ عَنْهُم». "و الفجر" که سوگند خدای ازلی است روشنگر حقّی است که با آل علی است این سوره به گفتۀ امام صادق(ع) مشهور به سورۀ "حسین بن علی" است.

منابع

• محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید: