خریت بن راشد

اسد الغابة- به‌نقل از زبیر-: در نبرد جَمَل، خِریت، سردسته مُضَریان در سپاه طلحه و زبیر بود و عبد الله بن عامر، او را بر قریه‌ای در فارس گماشته بود. سپس به علی(ع) پیوست‌و چون‌ماجرای داوری‌پیش آمد، به مخالفت با علی(ع) برخاست و به یکی از مناطق فارس کوچید. پس علی(ع) سپاهی به فرماندهی معقل بن قیس و زیاد بن خصفه، به سوی وی روان کرد. شماری فراوان از مردم عرب و مسیحیانِ جزیه‌پرداز، با خِریت گرد آمدند. پس وی به مردم عرب فرمان داد که دیگر زکات نپردازند و از مسیحیان خواست که جزیه ندهند. در آن میان، مسیحیانی بودند به اسلام گرویده، که چون این اختلاف را دیدند، مرتد گشتند و به یاری او برآمدند. پس ایشان با یاران علی(ع) رویارو گشتند و به جنگ پرداختند. زیاد بن خصفه، پرچمِ امان برافراشت و منادی را فرمان داد که ندا در دهد: "هر که زیر این پرچم آید، در امان است". بسیاری از یاران خِریت بدان سوی پیوستند و خِریت، شکست خورد و کشته شد^[۱]^[۲].