جمع

این مدخل زیرشاخهٔ بحث جمع است. جمع از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: جمع در قرآن - جمع در حدیث - پرسش مرتبط ندارد

مقدمه

﴿فَوَسَطْنَ بِهِ جَمْعًا﴾. «علی بن ابی طالب(ع) و عبدالله بن عباس و قتاده و ابو عالیه گفته‌اند: او آدم در هند بر کوهی به نام نود فرود آورده شد که از زمین‌های سرندیب بود. حواء در جده فرود آورده شد... او آدم همچنان راه پیمود تا به «جمع» رسید و در این هنگام بود که حواء به او نزدیک شد و از این رو آنجا مزدلفه (گرد آمدن گاه) خوانده شد. آن دو در «عرفات» یکدیگر را شناختند و از این رو بود که آنجا «عرفات» (شناخت گاه) خوانده شد و در «جمع» با همدگر گرد آمدند و از آن رو آنجا «جمع» (گرد آمدن گاه) خوانده شد». سیوطی در الاتقان آورده است: جمع: و آن مزدلفه است. مزدلفه یعنی جای نزدیک به درگاه خدا. محمد بن کعب گوید: مقصود از جمع منی است.

حجاج در راه بازگشت از عرفات به سوی مکه، از وادی مأزمین می‌گذرند که میان دو کوه است. «مأزم» به معنای راه تنگ و به عبارت دیگر، تنگه است، این اشاره به دو راه رفت و برگشت تنگ این ناحیه دارد. حاجی با عبور از این وادی، به مزدلفه یا سرزمین مشعرالحرام می‌رسد. نامگذاری این نقطه به مزدلفه، یعنی محل ازدحام مردم، به دلیل اجتماع تمامی حجاج در شب دهم ذی حجه در آنجاست. «حجاج باید بعد از غروب شرعی روز عرفه؛ یعنی پس از پایان وقوف اختیاری در عرفات، به این سمت حرکت کنند تا از آن هنگام تا طلوع آفتاب روز دهم ذی حجه- همان روز -، اعمال مخصوص این مکان را انجام دهند. وقوف در این مدت از ارکان حج است.

منابع

1. فرزانه، محرم، اماکن جغرافیایی در قرآن