ابوامیه شعبانی
ابوامیه شعبانی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: ابوامیه شعبانی در تراجم و رجال - ابوامیه شعبانی در تاریخ اسلامی - پرسش مرتبط ندارد| ابوامیه شعبانی | |
|---|---|
 تصویر نمادین دمشق | |
| نام کامل | ابوامیه شعبانی |
| جنسیت | مرد |
| از قبیله | قیس |
| از تیره | شعبان |
| پسر | محمد بن ابوامیه شعبانی |
| محل زندگی | دمشق |
مقدمه
وی به بنی‌شعبان قبیله‌ای از قیس منسوب است[۱]. همچنین وی دمشقی و نام او به روایت فرزندش محمد، یُحمِد[۲] بود، ولی برخی نام وی را عبدالله بن اخامر[۳] دانسته‌اند. به گفته عبدالملک بن یسار، وی جاهلیت را درک کرده[۴] و ابن حبان او را از ثقات تابعین شمرده است[۵]. شرح حال وی در قسم سوم الاصابه نیز، بیانگر صحابی نبودن وی است[۶].
ابوامیه، از ابوثعلبه خُشنی، سعد بن معاذ و کعب الاحبار روایت کرده است. او از خشنی درباره آیه ﴿عَلَيْكُمْ أَنْفُسَكُمْ لَا يَضُرُّكُمْ مَنْ ضَلَّ﴾[۷]. پرسید. خشنی در توضیح آیه، روایتی از رسول خدا (ص) بیان کرد که باید انسان به خود پردازد و مردم را رها کرده، صبری پیشه کند که مانند آتش سرخ در دست است[۸]؛ به این معنا که گمراهان نمی‌توانند به انسان یا جامعه خودساخته آسیبی وارد کنند[۹].
ابوامیه از معاذ بن جبل روایت کرده که رسول خدا (ص) سی سال اول را، دوره نبوت و خلافت و سی سال بعدی را دوره خلافت و پادشاهی اعلام کرد و فرمود: «پس از آن خبری نیست»[۱۰]. او در مکه سفیان ثوری را دید که مردی از وی درباره فضیلت نماز در شهر مکه و مساجد مدینه، بیت المقدس و دمشق می‌پرسید[۱۱]. بنا بر صحت این روایت، وی تا زمان ولید بن عبدالملک می‌زیسته است؛ زیرا مسجد دمشق در زمان ولید ساخته شد.[۱۲]
منابع
پانویس
- ↑ سمعانی، ج۳، ص۴۳۰.
- ↑ بخاری، ج۸، ص۴۲۶؛ ابن عساکر، ج۵۶، ص۲۳۷ و ج۶۴، ص۴۳-۳۹.
- ↑ مزی، ج۲۳، ص۵۴.
- ↑ طبرانی، معجم، ج۹، ص۱۰۹؛ ابن ابی‌حاتم ج۱، ص۲۸۸؛ ابن اثیر، ج۶، ص۱۸.
- ↑ ابن حبان، ج۵، ص۵۵۸.
- ↑ ابن حجر، ج۷، ص۲۴.
- ↑ «ای مؤمنان! خویش را دریابید! چون رهیاب شده باشید آن کس که گمراه است به شما زیان نمی‌رساند» سوره مائده، آیه ۱۰۵.
- ↑ طبرانی، مسند، ج۱، ص۴۲۹.
- ↑ برای آگاهی بیشتر از تفسیر این آیه و روایت و سازگاری آن با مسئولیت‌های اجتماعی مانند امر به معروف و نهی از منکر ر. ک: طباطبایی، ج۶، ص۱۷۸-۱۶۲.
- ↑ طبرانی، معجم، ج۹، ص۱۰۹.
- ↑ ابن عساکر، ج۱۲، ص۸۵.
- ↑ حسینیان مقدم، حسین، مقاله «ابوامیه شعبانی»، دانشنامه سیره نبوی ج۱، ص:۱۳۰.