کفر در کلام اسلامی

اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث کفر است. "کفر" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

کفر در قرآن | کفر در حدیث | کفر در نهج البلاغه | کفر در کلام اسلامی | کفر در عرفان اسلامی

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل کفر (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

• معنای لغوی "کفر"، پوشش و پوشاندن است. از این رو، مردم عرب، شب را "کافر" می‌گویند؛ زیرا اشیاء را می‌پوشاند و پنهان می‌کند و نیز به کشاورز که بر زمین بذر می‌پاشد و بذرها را در آن پنهان می‌سازد. برگ‌هایی نیز که میوه‌های درخت را می‌پوشانند، "کافور" خوانده می‌شوند.
• کفر در اصطلاح دینی تعریف‌های متعددی دارد: یکی، باور نداشتنِ آنچه باید باورش کرد؛ همانند توحید و نبوت و معاد و ضروریات دین. دیگر، انکار آگاهانه سخن پیامبر (ص) و آنچه آورده است.
• اما تعریف جامع کفر عبارت است از: انکار الوهیت، توحید، رسالت و ضروری دین- با التفات به ضروری بودن آن- اگر به انکار رسالت بینجامد. کفر، نقیض ایمان است و ماهیت آن عبارت است از عناد و میل بر پوشانیدن حقیقت.
• قرآن کریم کفر را به معنایی غیر از آنچه گذشت نیز به کار گرفته است. در این معنا، کفر نه تنها مذموم نیست که از واجبات بس سترگ است: فَمَنْ يَكْفُرْ بِالطَّاغُوتِ وَيُؤْمِنْ بِاللَّهِ فَقَدِ اسْتَمْسَكَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقَى. در اینجا کفر به معنای رد طاغوت و ایمان به خدا است. از این آیه‌ بر می‌آید که مؤمن باید به باطل کفر بورزد و به حق ایمان آوَرَد.

منابع

• فرهنگ شیعه

جستارهای وابسته

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید: