خطبه ۱۵۲ نهج البلاغه

مقدمه

امام (ع) در این خطبه نیز به بیان مطالبی چند پرداخته است. در بخشی از این خطبه به مسئله امامت و ولایت اهل بیت (ع) بر مردمان اشاره شده است. امامان حق، کارگزاران خدا بر بندگان و کارشناسان دین هستند. امام (ع) سعادت و شقاوت مردمان را در دنیا و آخرت در گرو ایمان به ولایت آنان و پیروی از دستوراتشان بیان می‌کند. امام (ع) مردمان را به آیین اسلام دعوت می‌کند تا در سایه دین خدا متنعّم شوند و از ظلمات و تاریکی‌ها برهند. نشانه‌های آشکار دین اسلام، قرآن و سنت و نشانه‌های پنهان آن، دانش و خرد است.

بنده را سود نکند که خود را در عبادت به رنج افکند و در اعمالش خلوص نیت به خرج دهد، آن‌گاه که از دنیا بیرون رود و خدایش را ملاقات کند، در حالی‌که یکی از این گناهان به گردن او باشد و از آن توبه نکرده باشد و آن‌ها چنین‌اند: در عبادتی که خداوند برای او مقرر کرده کسی را شریک خدا قرار دهد، یا خشم خود را فرونشاند به کشتن دیگری، یا کار زشتی را که دیگری مرتکب شده بر زبان راند، یا حاجت خود را با گذاشتن بدعتی در دین برآورده سازد، یا با مردم دورویی و دوزبانی کند^[۱].