پیامبر در فقه سیاسی
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل پیامبر (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
پیامبر، اصل آن "نبو" به معنای رفعت چیزی بر چیز دیگر[۱] یا ارتفاع در حق چیزی که شأن او نیست[۲]. نبوّت یعنی ارتفاع و رفعت منزلت یک انسان نسبت به انسان‌های دیگر[۳].
النَّبِيُّ أَوْلَى بِالْمُؤْمِنِينَ مِنْ أَنْفُسِهِمْ
[۴].
نبوت رابطی میان خداوند و بندگان صاحب عقل اوست که مشکلات آنان را در امر معاش و معادشان برطرف کند. نبیّ به این دلیل به او اطلاق می‌شود که خبری دارد که عقول پاک با آن آرامش می‌یابند. نبی مترادف رسول است و به هر دو عنوان، پیامبر اکرم(ص) مورد خطاب قرار گرفته است: يَا أَيُّهَا النَّبِيُّ إِنَّا أَرْسَلْنَاكَ شَاهِدًا وَمُبَشِّرًا وَنَذِيرًا[۵] و يَا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ مَا أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ[۶].[۷]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۵، ص۳۸۴.
- ↑ حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۱۲، ص۱۵.
- ↑ حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۷۹۰.
- ↑ «پیامبر بر مؤمنان از خودشان سزاوارتر است » سوره احزاب، آیه ۶.
- ↑ «ای پیامبر! ما تو را گواه و نویدبخش و بیم‌دهنده فرستاده‌ایم؛» سوره احزاب، آیه ۴۵.
- ↑ «ای پیامبر! آنچه را از پروردگارت به سوی تو فرو فرستاده شده است برسان و اگر نکنی پیام او را نرسانده‌ای؛ و خداوند تو را از (گزند) مردم در پناه می‌گیرد، خداوند گروه کافران را راهنمایی نمی‌کند» سوره مائده، آیه ۶۷.
- ↑ نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص: ۴۹۷.