حَذَر در فقه سیاسی
متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل حَذَر (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
- حَذَر؛ برحذر بودن، بیمناکی، پروا داشتن و ترسیدن[۱]. چون این کلمه به معنای اجتناب کردن از چیز خوفناک و مهلک آمده، اخص از "خوف" [۲] است، زیرا خوف حالتی نفسانی است که گاهی بدون علت به وجود می‌آید.
- ﴿فَلْيَحْذَرِ الَّذِينَ يُخَالِفُونَ عَنْ أَمْرِهِ أَنْ تُصِيبَهُمْ فِتْنَةٌ﴾[۳].
- انذار و تبشیر (وعد و وعید) دو اصل مهم تبلیغ و دعوت هستند، که در قرآن کریم به‌روشنی قابل ملاحظه‌اند.
- خدای تعالی در قرآن بارها بندگان را از مخالفت با خود برحذر داشته و بر مراعات حدود الهی دعوت کرده است[۴].
منابع
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۷۴۵.
- ↑ احمد بن یوسف سمین حلبی، عمدة الحفاظ، ج۱، ص۴۴۲.
- ↑ «کسانی که از فرمان وی سرمی‌پیچند از اینکه به آنان آزمونی یا عذابی دردناک رسد باید بپرهیزند» سوره نور، آیه۶۳.
- ↑ نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص:۲۱۹.