ابن سکیت در تاریخ اسلامی
اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث ابن سکیت است. "ابن سکیت" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
مقدمه
یعقوب بن اسحاق بن یوسف، معروف به «ابن سکیت اهوازی»، شاعر، ادیب، لغت‌شناس و از دانشمندان بزرگ شیعه و یار باوفای امام رضا(ع)، امام جواد(ع) و امام هادی(ع) بود. وی تألیفاتی دارد که مهم‌ترین آن «اصلاح المنطق» نام داشت که بارها به چاپ رسید. متوکل، این دانشمند نام‌آور را به اجبار برای تربیت دو فرزندش - معتز و مؤید - به کار گمارده بود. روزی متوکل از وی پرسید: «این دو فرزند من نزد تو محبوب‌ترند یا حسن و حسین، فرزندان علی؟» ابن سکیت از این مقایسه غلط سخت برآشفت و بی‌پروا گفت: «به خدا سوگند، قنبر، غلام علی(ع) در نظر من، از تو و پسران تو، بهتر است». متوکل با شنیدن این سخن، سخت غضبناک شد و بی‌درنگ فرمان داد زبان او را از پشت گردنش در آوردند و بریدند و بدین‌گونه ابن سکیت در ۵۸ سالگی و در سال ۲۴۴ هجری قمری به شهادت رسید[۱].[۲]
منابع
پانویس
- ↑ عیون اخبار الرضا(ع)، ص۱۴۸ و ۱۴۹.
- ↑ محمدی، حسین، رضانامه ص ۴۵.