امام‌زاده

مقدمه

به معنای فرزند امام. در اصطلاح شیعی به کسانی گفته می‌شود که فرزند با واسطه یا بی‌واسطۀ یکی از ائمه معصومین(ع) باشند. اغلب چنان است که مدفن آنان به صورت بقعه‌ای ساخته و آراسته می‌شود و به عنوان مزاری متبرک و مورد احترام و توجّه مردم در می‌آید. اینگونه امام‌زادگان در سراسر ایران پراکنده‌اند و اغلب آنان از سادات حسنی، حسینی، یا موسوی‌اند که یا به علّت مبارزه با حکومت عباسیان تحت تعقیب بوده‌اند که به ایران آمده‌اند، یا در درگیری با قوای خلافت به شهادت رسیده‌اند، یا ساداتی بوده‌اند که به علّت علاقۀ ایرانیان به فرزندان ائمه، به این کشور آمده و در جاهای مختلف ساکن شده و از دنیا رفته‌اند. برای آشنایی با امام‌زادگان مدفون در ایران به منابع تاریخی مراجعه شود.^[۱]^[۲].

↑ از جمله: ر. ک: «تربت پاکان»، «از آستارا تا استارباد»، «فهرست بناهای تاریخی و اماکن باستانی ایران»، «گنجینۀ آثار قم»، «دائرة المعارف تشیّع»، ج ۲ ص ۳۹۲(مدخل امامزاده) و ج ۳ ص ۳۰۰(مدخل بقعه) و ج ۱(مدخل آستانه)، «فرهنگ آبادیها و مکان‌های مذهبی کشور»، «مشاهد العترة الطاهره» و...
↑ محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۹۵.