حیات الهی

این مدخل زیرشاخهٔ بحث صفات خدا است. حیات الهی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: حیات الهی در کلام اسلامی - پرسش مرتبط ندارد

حی به معنای زنده کردن در مورد حیات پس از مرگ و در معنای خلق ابتدایی به کار می‌‌رود. واژه مقابل آن اماته به معنای میراندن است.

مقدمه

إحیاء به معنای زنده کردن است. گاهی واژه‌های بعث و اعاده نیز به همین معنا به کار رفته اند.

احیاء، علاوه بر استعمال در موارد حیات پس از موت، در معنای خلق ابتدایی نیز کاربرد دارد. در مقابل، واژه اماته از ماده موت و باب افعال، به معنای میراندن است. محیی، معید و ممیت از اسمای الهی و اسم فاعل احیاء، اعاده و اماته است.

إحیاء در قرآن

در قرآن کریم واژه احیاء و مشتقات آن مجموعاً ۴۹ بار و واژه اماته و مشتقات آن ۲۱ بار به کار رفته است. مهم‌ترین موارد استعمال این واژه در قرآن کریم، عبارت است:

1. اعتراف کافران در جهنم به دوبار زنده شدن و مردن؛
2. درخواست حضرت ابراهیم(ع) از خداوند، مبنی بر مشاهده کیفیت زنده شدن مردگان ؛
3. برخورداری مؤمنان از حیات طیبه؛
4. اثبات حیات اخروی؛
5. اماته عُزیر و احیای او پس از یکصد سال؛
6. زنده شدن گروهی از بنی اسرائیل؛
7. زنده شدن مردگان توسط عیسی(ع) به اذن خداوند.

منابع

1. محمدی، محمد علی، مقاله «ادراک الهی»، دانشنامه کلام اسلامی ج۱