آیه مباهله در فقه اسلامی
این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون آیه مباهله است. "آیه مباهله" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
مقدمه
به آیه ﴿فَمَنْ حَاجَّكَ فِيهِ مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَكَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعَالَوْا نَدْعُ أَبْنَاءَنَا وَأَبْنَاءَكُمْ وَنِسَاءَنَا وَنِسَاءَكُمْ وَأَنْفُسَنَا وَأَنْفُسَكُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَتَ اللَّهِ عَلَى الْكَاذِبِينَ﴾[۱] بر جواز گرفتن خمس از سوی کسانی که از طرف مادر به هاشم (جدّ اعلای پیامبر (ص)) انتساب پیدا میکنند، استدلال شده است؛ زیرا مراد از ﴿أَبْنَاءَنَا﴾ امام حسن(ع) و امام حسین(ع) هستند که به نصّ آیه شریفه، از سوی مادرشان، فرزندان رسول خدا به شمار رفتهاند. [۲] پس انتساب از طریق مادر همچون پدر ثابت می‌شود.[۳]
منابع
پانویس
- ↑ «بنابراین، پس از دست یافتن تو به دانش، به هر کس که با تو به چالش برخیزد؛ بگو: بیایید تا فرزندان خود و فرزندان شما و زنان خود و زنان شما و خودی‌های خویش و خودی‌های شما را فرا خوانیم آنگاه (به درگاه خداوند) زاری کنیم تا لعنت خداوند را بر دروغگویان نهیم» سوره آل عمران، آیه ۶۱.
- ↑ زبدةالبيان، ص:۶۴۹ ـ۶۵۰
- ↑ هاشمی شاهرودی، سید محمود، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت ج۱، صفحه ۲۰۴.