قافله حسینی
قافله حسینی کاروانی که از مبدأ عزّت و آزادگی حرکت کرد و در مقصد شهادت بار افکند.
مقدمه
قافلۀ حسینی روز ۲۸ رجب از مدینه بیرون آمد و سوّم شعبان به مکّه رسید. افراد کاروان عبارت بودند از سید الشهدا(ع)، فرزندان، برادران، برادرزادگان و عموزادگانش و نیز خانوادۀ خود و برخی از بستگان دیگر. این کاروان روز ۸ ذیحجّه از مکّه به سوی عراق حرکت کرد. با همان نفرات قبلی، امّا با جمعی از پیروان او از مردم حجاز، کوفه و بصره که در ایّام اقامت وی در مکّه به او پیوسته بودند. حضرت مقدار ده دینار و یک شتر در اختیار همراهان قرار داده بود که وسایل خود را بر آن حمل کنند[۱]. این کاروان، دوّم محرّم در کربلا فرود آمد. پس از عاشورا، این قافله تبدیل به جمعی داغدار و دل سوخته و شهید داده شد که بصورت اسیر، به کوفه وارد شدند. مردانشان همه شهید شده بودند و امام سجاد(ع) هم بیمار بود و قافله سالار، حضرت زینب(ع) بود. در کوفه برخی از زنان، به بستگان خود که ساکن کوفه بودند پیوستند. این قافله، پس از پیمودن راه طولانی و دشوار کوفه تا شام و شام تا مدینه، با باری از غم و اندوه به مدینه برگشت و بشیر، خبر بازگشت قافلۀ اهل بیت(ع) را به مردم خبر داد و مدینه یکپارچه غرق شیون و عزا شد[۲].
