اصحاب در فقه سیاسی
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل اصحاب (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
- اصحاب: یاران[۱]، معاشران، ملازمان دائمی[۲]. اصل آن "صحب" به معنای مقاربت و نزدیکی[۳] و معاشرت مداوم (در طول زندگی)[۴].
- ﴿فَإِنَّ لِلَّذِينَ ظَلَمُوا ذَنُوبًا مِثْلَ ذَنُوبِ أَصْحَابِهِمْ﴾[۵].
- این اصطلاح گاهی با امور مادی می‌آید، مانند: اصحاب السفینة، اصحاب القریه، اصحاب کهف، اصحاب الفیل؛ گاهی با امور معنوی، نظیر: اصحاب المیمنه، اصحاب المشئمه، اصحاب الصراط السوی؛ گاهی در امور اخروی استعمال می‌شود: اصحاب النار، اصحاب الجحیم، اصحاب الجنة[۶].
- "صَحابی" یا "صحابه" اصطلاح خاص در مورد "اصحاب رسول الله" است که در مورد مصداق آن اختلاف نظر وجود دارد. عام ترین تعریف از این اصطلاح چنین است: فردی است که حضرت رسول(ص) را در حال مسلمانی دیده باشد؛ گرچه از آن حضرت روایت و حدیثی نقل نکرده و هم‌صحبت او نشده باشد[۷].
- عده‌ای از اهل سنت قایل به عصمت صحابی رسول الله نیز شده‌اند. مذاهب مختلف اسلامی از سیره و برداشت صحابی از قرآن کریم و سیره رسول الله(ص)، تأثیرات فراوانی پذیرفته‌اند[۸][۹].
منابع
پانویس
- ↑ بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۷۰۹.
- ↑ حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۴۷۵.
- ↑ ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۳، ص۳۳۵.
- ↑ حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۶، ص۱۹۳.
- ↑ «و به یقین کسانی را که ستم ورزیدند از عذاب بهره‌ای است همانند بهره یارانشان» سوره ذاریات، آیه ۵۹.
- ↑ حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۶، ص۱۹۵-۱۹۶.
- ↑ احمد بن یوسف سمین حلبی، عمدة الحفاظ، ج۲، ص۳۷۰.
- ↑ عبدالجواد یاسین، السلطة فی الاسلام.
- ↑ نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص:۹۹.