سنت به چه معناست؟ (پرسش)

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Heydari (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۹ فوریهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۲۱:۲۷ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

سنت به چه معناست؟ یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث سیره سیاسی معصومان است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی سیره سیاسی معصومان مراجعه شود.

سنت به چه معناست؟
موضوع اصلیبانک جمع پرسش و پاسخ سیره سیاسی معصومان
مدخل اصلیسنت در کلام اسلامی

پاسخ نخست

 
علی اکبر ذاکری

حجت الاسلام و المسلمین علی اکبر ذاکری در کتاب «سیره سیاسی معصومان در کتاب‌های چهارگانه شیعه» در این‌باره گفته‌ است:

«سنت که یکی از چهار منبع احکام است، به معنای دستورهای پیامبر و احکامی است که آن حضرت بیان کرده است[۱] و در برابر آن بدعت است[۲] و به معنای استحباب یکی از احکام پنج‌گانه است[۳]. علمای اصولی سنت را سه قسم می‌دانند: قول، فعل و تقریر پیامبر(ص)[۴]. شیعه سنت را شامل سیره امامان معصوم نیز می‌داند. شماری از علمای اهل سنت، عمل صحابی را نیز جزو سنت قرار داده‌اند[۵]‌. سنت دارای تقسیمات مختلفی است که در کتاب‌های فقهی و اصولی به آن اشاره شده است، مانند سنن زوائد (مانند لباس‌پوشیدن پیامبر)[۶] و سنن هدی (کارهای مستحبی)[۷] و میزان حجیت و تبعیت از آن نیز مورد توجه قرار گرفته است»[۸]

منبع‌شناسی جامع سیره سیاسی معصومان

پانویس

  1. «السُّنَّةُ مَا سَنَّ رَسُولُ اللَّهِ(ص)»؛ شیخ صدوق، معانی الأخبار، ص۱۵۵.
  2. «أَمَّا السُّنَّةُ فَسُنَّةُ رَسُولِ اللَّهِ(ص) وَ أَمَّا الْبِدْعَةُ فَمَا خَالَفَهَا»؛ ابن‌شعبه حرانی، تحف العقول، ص۲۱۱؛ شیخ صدوق، معانی الأخبار، ص۱۵۵.
  3. علی‌اکبر غفاری، تلخیص مقباس الهدایه، ص۱۲.
  4. السنّة هي قول النبيّ(ص)، أو فعله، أو تقريره؛ شیخ بهایی، زبدة الأصول، ص۱۸۰؛ مولااحمد اردبیلی، مجمع الفائده و البرهان، ج۳، ص۲۱۶.
  5. وَ قَدْ أَجْمَعُوا عَلَى أَنَّ قَوْلَ الصَّحَابِيِّ سُنَّةٌ؛ حاکم نیشابوری، المستدرک علی الصحیحین، ج۱، ص۵۱۰ و ج۴، ص۳۲۹.
  6. سید علی خان مدنی شیرازی، ریاض السالکین، ج۷، ص۲۰۴، و ج۶، ص۴۰۳ (مشابه آن).
  7. محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۳، ص۴۴۳؛ شیخ طوسی، تهذیب الأحکام، ج۲، ص۴.
  8. ذاکری، علی اکبر، سیره سیاسی معصومان در کتاب‌های چهارگانه شیعه، ص ۲۴.