بحث:عابس بن ابی شبیب شاکری

مقدمه

عابس بن ابی شبیب شاکری از شهدای کربلاست. عابس، از رجال برجستۀ شیعه و مردی دلیر، سخنور، کوشا و تلاشگر، شب زنده دار، از طایفۀ بنی شاکر بود. این طایفه از شیعیان مخلص و فداکار در راه ولایت امیر المؤمنین بودند و از شجاعان عرب به شمار می‌آمدند. به آنان "فتیان العرب" می‌گفتند. از کسانی بود که وقتی مسلم بن عقیل، نامۀ امام حسین(ع) را برای اهل کوفه خواند، بپا خاست و اعلام هواداری و حمایت کرد و پس از بیعت کوفیان با مسلم بن عقیل، بعنوان پیک، نامه‌ای از سوی آنان به امام حسین(ع) در مکه رساند. دلاوری‌های او در کربلا مشهور است. وی همراه هم‌پیمان خود "شوذب"، در حماسۀ عاشورا به نبرد پرداخت و شهید شد.

رشادت‌های او چنان بود که سپاه کوفه از نبرد تن به تن با وی ناتوان بودند. به دستور عمر سعد، از اطراف او را سنگباران کردند. او هم زره از تن بیرون آورد و کلاه خود از سر برداشت و لخت شد و با تیغ بر دشمن حمله کرد و یک تنه آن قدر جنگید تا در قلب میدان و محاصرۀ دشمن به شهادت رسید. سر او را از پیکرش جدا ساختند. سر مطهرش در دست عدّه‌ای بود و هر کدام مدعی بودند که من بودم که او را کشتم، تا به جایزه‌ای دست یابند.