بحث:قتل فی سبیل الله
مقدمه
قتل فی سبیل الله یا شهادت به معنای فقهی آن، یعنی: کشته شدن در راه خدا است. شهید و شاهد، یعنی حاضر و ناظر و گواه. کسی که به خاطر فرمان خدا جهاد می‌کند و کشته می‌شود، زنده جاوید است. شهادت، مقامی بسیار بالا و ارجمند است و در قرآن از کشتگان راه خدا و دین به عنوان "زندگان" یاد شده است که نزد خداوند، روزی می‌برند 
وَمَنْ يُطِعِ اللَّهَ وَالرَّسُولَ فَأُولَئِكَ مَعَ الَّذِينَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ مِنَ النَّبِيِّينَ وَالصِّدِّيقِينَ وَالشُّهَدَاءِ وَالصَّالِحِينَ وَحَسُنَ أُولَئِكَ رَفِيقًا
[۱]؛ وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْيَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ [۲]. این گونه مرگ شرافتمندانه در اسلام و نزد همه آزادمردان بسیار ستوده است و روایات بسیاری در فضیلت شهادت نقل شده است. در اسلام، نخستین کسی که به شهادت رسید، "سمیّه" مادر عمّار یاسر بود. در جنگ‌های بدر، اُحد، حُنین، موته و... نیز بعضی از یاران حضرت محمّد (ص) به شهادت رسیدند. شهدای کربلا از برجسته‌ترین شهیدان محسوب می‌شوند و امام حسین (ع) سالار شهیدان (سیّد الشهدا) به شمار می‌رود. شهادت سبب می‌شود که روح حماسه و بیداری در دیگران هم دمیده شود و شهیدان همواره سرمایه الهام برای مبارزه در راه حق بوده‌اند. شهادت به معنای گواهی دادن نیز هست و کسی که شهادت به یگانگی خدا و رسالتِ حضرت محمد (ص) بدهد، یعنی شهادتین را «أَشْهَدُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ أَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّداً رَسُولُ اللَّهِ» بر زبان جاری کند، مسلمان است[۳].
پانویس
- ↑ «و آنان که از خداوند و پیامبر فرمان برند با کسانی که خداوند به آنان نعمت داده است از پیامبران و راستکرداران و شهیدان و شایستگان خواهند بود و آنان همراهانی نیکویند» سوره نساء، آیه ۶۹
- ↑ «و کسانی را که در راه خداوند کشته شده‌اند مرده مپندار که زنده‌اند، نزد پروردگارشان روزی می‌برند» سوره آل عمران، آیه ۱۶۹.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ‌نامه دینی، ص۱۲۷.