حض در فقه سیاسی
این مدخل زیرشاخهٔ بحث حض است. حض از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: حض در قرآن - حض در حدیث - حض در فقه سیاسی - پرسش‌های مرتبطمقدمه
- ترغیب کردن و برانگیختن به امری که دون شأن به نظر می‌رسد[۱]؛ مترادف با واژه حثّ، با این تفاوت که در حثّ معنای سیر و سوق دادن لحاظ شده است؛ ولی در حضّ چنین قیدی وجود ندارد[۲].
وَلَا يَحُضُّ عَلَى طَعَامِ الْمِسْكِينِ
[۳].- یکی از وظایف مهم پیامبر a و مؤمنان توصیه، ترغیب و ایجاد انگیزه در دیگران برای انجام خیرات و حسنات و قیام به انجام وظایف و تکالیف سیاسی و اجتماعی است؛ مانند جهاد، صبر و استقامت، انفاق، رسیدگی به یتیمان و مساکین و... این وظیفه هم یک وظیفه حکومتی است، به لحاظ خطاب به حضرت رسول a يَا أَيُّهَا النَّبِيُّ حَرِّضِ الْمُؤْمِنِينَ عَلَى الْقِتَالِ [۴] و هم وظیفه و مسؤلیت اجتماعی همه افراد نسبت به یکدیگر: وَتَوَاصَوْا بِالْحَقِّ وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ [۵].[۶]
منابع
پانویس
- ↑ حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۲۴۱.
- ↑ حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۲، ص۲۴۱.
- ↑ «و کسی را بر خوراک دادن به یتیمان برنمی‌انگیخت» سوره حاقه، آیه ۳۴.
- ↑ «ای پیامبر! مؤمنان را به کارزار برانگیز» سوره انفال، آیه ۶۵.
- ↑ «جز آنان که ایمان آورده‌اند و کارهای شایسته کرده‌اند و یکدیگر را به راستی پند داده‌اند و همدیگر را به شکیبایی اندرز داده‌اند» سوره عصر، آیه ۳.
- ↑ نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص:۲۳۲-۲۳۳.