زیارت در معارف مهدویت

مقدمه

زیارت در لغت یعنی دیدار کردن و در اصطلاح دینی عبارت است از رفتن به سوی امام (ع) برای دیدن ایشان یا به سوی قبور مطهر آنها. علاوه بر این متونی نیز به دست ما رسیده است که با آنها می‌‌توانیم ائمه (ع) را زیارت کنیم، یعنی هنگامی که به سوی قبور ایشان می‌‌رویم یا به پیشگاه آنان توجه قلبی می‌‌نماییم، این زیارت‌ها خوانده می‌‌شود. زیارت‌ها علاوه بر حمد و ثنای الهی و سلام و صلوات بر خاندان پاک رسول خدا (ص) دارای معانی بسیار بالایی می‌‌باشند. ائمه (ع) با توجه به دوران خفقان و تقیّه شدید، بسیاری از معارف را در دعاها و زیارت‌ها برای ما به جای گذاشته‌اند. آنچه که با آن می‌‌توان حضرت مهدی (ع) را زیارت نمود، برخی زیارت‌هایی است که عموماً برای اهل بیت (ع) وارد شده و برخی نیز در خصوص آن حضرت روایت شده است. زیارت جامعه کبیره، امین الله، زیارت جامعة ائمة المؤمنین از جمله زیارت‌های عمومی است. از زیارت‌های مخصوصه حضرت نیز یکی زیارت آل یاسین است. این زیارت را حضرت مهدی (ع) در نامه‌ای به یکی از نواب اربعه نوشتند و فرمودند: هرگاه خواستید به وسیله ما به خداوند تبارک و تعالی توجه کنید این زیارت را بخوانید: «سَلَامٌ عَلَى آلِ يس، السَّلَامُ عَلَيْكَ يَا دَاعِيَ اللَّهِ وَ رَبَّانِيَّ آيَاتِهِ...»[۱]. زیارت دیگری نیز برای آن حضرت وارد شده است که در حرم سامرا خوانده می‌‌شود: «السَّلَامُ عَلَيْكَ يَا خَلِيفَةَ اللَّهِ وَ خَلِيفَةَ آبَائِهِ الْمَهْدِيِّينَ، السَّلَامُ عَلَيْكَ يَا وَصِيَّ الْأَوْصِيَاءِ الْمَاضِينَ...»[۲].

زیارت دیگری را مرحوم شیخ عباس قمی در مفاتیح الجنان از سید بن طاووس نقل می‌‌کند: «السَّلَامُ عَلَى الْحَقِّ الْجَدِيدِ وَ الْعَالِمِ الَّذِي عِلْمُهُ لَا يَبِيدُ...»[۳]. در روزهای جمعه نیز زیارتی برای حضرت نقل شده است، زیرا در بعضی احادیث روزهای هفته را به نام ائمه (ع) تقسیم کرده‌اند و روز جمعه را منسوب به حضرت مهدی (ع) قرار داده‌اند و زیارتی را نیز برای آن جناب در این روز تعیین فرموده‌اند. مطلع آن دعا چنین است: «السَّلَامُ عَلَيْكَ يَا حُجَّةَ اللَّهِ فِي أَرْضِهِ السَّلَامُ عَلَيْكَ يَا عَيْنَ اللَّهِ فِي خَلْقِهِ السَّلَامُ عَلَيْكَ يَا نُورَ اللَّهِ الَّذِي يَهْتَدِي بِهِ الْمُهْتَدُونَ...»[۴].[۵]

منابع

پانویس

  1. مفاتیح الجنان: باب سوم، فصل دهم:
  2. همان.
  3. همان.
  4. مفاتیح الجنان: باب اول، فصل پنجم:
  5. حیدرزاده، عباس، فرهنگنامه آخرالزمان، ص ۳۴۵.