ابر در فقه اسلامی

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط HeydariBot (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۳۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۷:۳۴ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

مقدمه

توده بخار آب متصاعد از زمین. طهارت: آفتاب در صورتی که چیزی مانند ابر مانع تابش آن شود، پاک کننده نیست. [۱] صلات: اگر ابر مانع حصول یقین به داخل شدن وقت نماز شود، به فتوای مشهور، نمازگزار در صورت ظن به دخول وقت می‏‌تواند نماز بخواند. [۲] هنگام کسوف یا خسوف اگر ابر، خورشید یا ماه را بپوشاند، نماز آیات ساقط نمی‏‌شود. [۳] صوم: روزی که انتظار می‌‏رود اوّل ماه رمضان یا شوّال باشد، اگر به سبب مانعی مانند وجود ابر، در آن شب، هلال ماه دیده نشود، آن روز، یوم الشک است. [۴] اگر روزه‏دار در هوای ابری، با ظنّ به دخول شب افطار کند، سپس معلوم گردد مغرب نبوده، روزه‏اش صحیح است و قضا ندارد. [۵] حج: سوار شدن بر ماشین سقف‏دار برای مُحرم جایز نیست؛ لکن در هوای ابری، برخی جایز دانسته‌‏اند. [۶] راه رفتن محرم زیر ابری که مانع تابش آفتاب است، جایز می‌‏باشد [۷][۸]

منابع

پانویس

  1. العروة الوثقی، ج۱، ص:۱۳۰.
  2. الحدائق الناضرة، ج۶، ص:۳۰۱
  3. المعتبر، ج۲، ص:۳۴۱
  4. الحدائق الناضرة، ج۱۳، ص:۴۲
  5. العروة الوثقی، ج۲، ص:۲۱۱؛ مستمسک العروة، ج۸، ص:۳۹۲
  6. مناسک حج (مراجع)، ص:۲۰۰
  7. مناسک الحج (تبریزی)، ص:۱۳۰.
  8. هاشمی شاهرودی، سید محمود، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت ج۱، صفحه ۲۲۹.