علی بن جعفر

مقدمه

از فرزندان امام صادق(ع) و عموی امام رضا(ع)، مکنی به ابوالحسن بود. او جلیل‌القدر، و ایمان محکمی داشت و یکی از راویان نص بر امامت امام کاظم(ع) و از افراد مورد اعتماد آن حضرت بود. ایشان به واسطه سکونت در عریض (از نواحی مدینه) به عریضی نیز مشهور بود.

علی بن جعفر(ع) می‌گوید: «مردی که به نظر می‌رسید واقفی است به من گفت: راجع به برادرت ابوالحسن - امام موسی کاظم(ع) - چه می‌گویی؟ گفتم: او از دنیا رفت. پرسید: چگونه فهمیدی؟ پاسخ دادم: دارایی او تقسیم شد، زنانش شوهر کردند و امام بعد از او به منصب امامت رسید و ناطق بعد از او به نطق آمد. پرسید: ناطق بعد از او کیست؟ گفتم: پسرش ابو جعفر. گفت: تو مردی کهنسالی، و موقعیت بزرگی داری، و پدرت جعفر بن محمد(ع) است. پس چرا این جملات را در باره این جوان می‌گویی؟ به او گفتم: من تو را نمی‌بینم مگر یک شیطان. سپس علی بن جعفر(ع)، محاسنش را به دست گرفت و به سوی آسمان بلند کرد و گفت: من چه می‌توانم بکنم اگر خدا او را برای امامت اهل می‌داند و این پیرمرد اهلیت آن را ندارد؟ امامت به دست خداست و اوست که از بندگان پاکش بر می‌گزیند و با زیادی سن و غیره کاری ندارد».

علی بن جعفر(ع) کتابی در مناسک حج دارد که از برادر بزرگترش امام موسی بن جعفر(ع) استفاده نموده است. این بزرگوار به استدعای مردم قم به این شهر آمد و در همان جا درگذشت^[۱].^[۲]