منا

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط HeydariBot (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۳۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۳:۳۵ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

مقدمه

مِنا سرزمینی است نزدیک مکه و عرفات که غار حرا نیز در کوهی نزدیک این منطقه واقع شده است. حجاج سه شب در این بیابان وقوف می‌‌کنند و در سه قسمت در آن "رجم" نموده و در نهایت در آن قربانی می‌‌نمایند. در آخرین سال قبل از قیام حضرت مهدی(ع) آشوبی بزرگ در این بخش روی می‌‌دهد.

رسول خدا (ص) فرمود: (در سال پایانی پیش از ظهور) در ماه ذی قعده قبایل به نزاع برخیزند و حجاج را غارت نموده و در منی شورشی برپا می‌‌شود و کشتاری بزرگ رخ می‌‌دهد، به گونه‌ای که تا گردنه جمره خون‌ها جاری شود. سپس سردسته آنان فرار می‌‌کند و در بین رکن و مقام حضرت با اکراه به آنها بیعت می‌‌نماید...[۱]. در روایت دیگری می‌‌فرماید: قبایل با همدیگر به نزاع برمی‌‌خیزند و جنگ سختی میان آنان در می‌‌گیرد، سپس در حالی که در منا و عرفات هستند، صدایی می‌‌شنوند که می‌‌گوید امیر شما فلان شخص است و پس از آن صدای دیگری می‌‌شنوند که می‌‌گوید: بدانید که راست است. سپس با هم چنان جنگ کنند گویا سگ هار آنان را گاز گرفته است. بسیاری کشته شوند و خون تا گردنه جمره را فرا گیرد. سپس به حضرت مهدی(ع) پناهنده می‌‌شوند در حالی که او صورت خود را به کعبه چسبانده و گریه می‌‌نمایند و می‌‌خواهند که با حضرت بیعت نمایند. حضرت مهدی(ع) به آنان یادآور می‌‌شود که چقدر پیمان بستند و شکستند و در پایان با اکراه، با آنها بیعت می‌‌نماید[۲].[۳]

منابع

پانویس

  1. سید محمود موسوی دهسرخی، یأتی علی الناس زمان، ص ۲۵۴.
  2. همان: ص ۶۹۱، ۶۵۸.
  3. حیدرزاده، عباس، فرهنگنامه آخرالزمان، ص ۵۶۲.