بشر بن منقذ عبدی در تاریخ اسلامی

مقدمه

بشر بن منقذ معروف به اعور شنی عبدی از قبیله عبید قیس، و مردی شجاع و در شعر و شاعری معروف بود، او اخلاص و ارادت خود نسبت به امیرالمؤمنین (ع) را در میدان‌های جنگ جمل و صفین به نمایش گذاشت و در رکاب آن حضرت دلاورانه مجاهدت کرد^[۱].
اشعار و سروده‌های او در میدان نبرد حکایت از عشق و علاقه او به علی (ع) دارد. ابن مزاحم در وقعه صفین نام او را با لفظ شنّی، یا لفظ أعور و یا أعیور یاد می‌کند^[۲]^[۳]

اظهار ارادت به امام علی (ع) و فرزندانش

نصر بن مزاحم می‌نویسد: در یکی از روزهای اولیه جنگ صفین که معاویه پرچم‌های جنگ را در دست سران قبیله مضر مثل: بسر بن ارطاة، عبیدالله بن عمر، عبدالرحمان بن خالد بن ولید و... قرار داد، یکی از طایفه کنده به نام عبدالله بن حارث سکونی به اعتراض برخاست و بر ضد معاویه و این که بعضی را بر بعضی ترجیح داده است، سخن گفت و اشعاری در این باره سرود. معاویه ناچار شد برای رضایت سران سپاه خود از ابن حارث سکونی تجلیل کند و حق را به او داد؛ اما وقتی سخن معاویه و اعتراض عبدالله بن حارث سکونی به سپاهیان امیرالمؤمنین (ع) رسید، اعور شنی برخاست و به امیرالمؤمنین (ع) به عنوان رضایت و رغبت نسبت به هر تصمیم حضرت، چنین گفت: ای امیرالمؤمنین! ما آنچه اهل شام به معاویه گفته‌اند و اعتراض کرده‌اند به شما نمی‌گوییم، بلکه ما می‌گوییم: خداوند هدایت و سروری و آقایی تو را زیاد کند، تو به نور خدا می‌نگری و افرادی را مقدم می‌داری و افرادی را مؤخر، پس هر چه دستور دهی بر ماست که انجام دهیم و شما امام ما هستی و اگر از میان ما رفتی این دو فرزندت حسن و حسین بعد از شما امامان ما هستند. این مطالب را گفت، سپس افزود: قصیده ای در این باره سروده‌ام، آیا آن را می‌شنوید؟ امام (ع) فرمود: قصیده‌ات را بخوان. او قصیده را قرائت کرد. پس از این اشعار هر کس در آن جمع امکان یا قدرتی داشت به اعور شنی هدیه یا تحفه‌ای عطا نمود ^[۴].
سخنان اعور شنی در آن موقعیت حکایت از ایمان قوی و اعتقاد راسخ او به ولایت و امامت امیرالمؤمنین (ع) دارد.
اعور شنی سرانجام در سال ۵۰ هجری در شهر کوفه در حکومت زیاد بن ابیه دار فانی را وداع گفت و به نقلی، وی از جمله شیعیانی بود که به دست زیاد بن ابیه به شهادت رسیده است^[۵]^[۶]

منابع

ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی

پانویس

↑ اعیان الشیعه، ج۳، ص۵۷۶.
↑ وقعه صفین، ص۴۰۵، و ر. ک: ص۴۶۵.
↑ ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۱، ص۲۴۲-۲۴۳.
↑ وقعة صفین، ص۴۲۵.
↑ ر. ک: اعیان الشیعه، ج۳، ص۵۷۶.
↑ ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۱، ص۲۴۳-۲۴۴.

[1] اعیان الشیعه، ج۳، ص۵۷۶.

[2] وقعه صفین، ص۴۰۵، و ر. ک: ص۴۶۵.

[3] ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۱، ص۲۴۲-۲۴۳.

[4] وقعة صفین، ص۴۲۵.

[5] ر. ک: اعیان الشیعه، ج۳، ص۵۷۶.

[6] ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۱، ص۲۴۳-۲۴۴.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]