علم غیر ذاتی در قرآن
معناشناسی
علم عیرذاتی علمی است که به واسطۀ تعلیم خداوند، انسانهای برگزیده میتوانند از آن بهرهمند شوند و چنین علمی، تبعی و نسبت به علم خداوند موقتی و محدود است[۱].
دلیل قرآنی بر غیرذاتی بودن علم معصوم
در آیات قرآن به صراحت تأکید شده است، علمی که به انسانها و برگزیدگان خداوند میرسد، به اذن و خواست الهی است و اگر خداوند نخواهد، دانشی نخواهند داشت:
- ﴿إِنْ كُلُّ مَنْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ إِلَّا آتِي الرَّحْمَنِ عَبْدًا﴾[۲]، در این آیه به صراحت بر وابستگی علمی برگزیدگان خداوند تأکید شده است.
- ﴿وَمَا تَشَاءُونَ إِلَّا أَنْ يَشَاءَ اللَّهُ رَبُّ الْعَالَمِينَ﴾[۳]، همه مخلوقات، بندگان خداوند متعالاند و توان انجام کاری را جز به اراده او ندارند.
- در آیهای دیگر خداوند به صراحت به رسول اکرم (ص) بیان میکند، علوم ایشان کاملاً وابسته به خداوند است و اگر او نخواهد، وحیای بر آن حضرت نازل نخواهد شد: ﴿وَلَئِنْ شِئْنَا لَنَذْهَبَنَّ بِالَّذِي أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ ثُمَّ لَا تَجِدُ لَكَ بِهِ عَلَيْنَا وَكِيلًا﴾[۴].
- و یا در برخی از آیات آمده است: ﴿عَالِمُ الْغَيْبِ فَلَا يُظْهِرُ عَلَى غَيْبِهِ أَحَدًا إِلَّا مَنِ ارْتَضَى مِنْ رَسُولٍ﴾[۵] و یا ﴿تِلْكَ مِنْ أَنْبَاءِ الْغَيْبِ نُوحِيهَا إِلَيْكَ﴾[۶].[۷]
باید توجه داشت اگر برخی از آیات، علم غیب را از غیر خداوند نفی میکنند منظورشان علم غیب ذاتی است نه غیرذاتی، چه اینکه منظور از آیاتی که علم غیب را برای غیرخداوند اثبات میکنند، علم غیب غیرذاتی است لذا تعارضی میان آیات قرآن وجود ندارد[۸].
پرسشهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ ر. ک. مهدیفر، حسن، علوم اهل بیت ویژگیها ابعاد و مبادی آن، ص۲۴.
- ↑ «جز این نیست که هر که در آسمانها و زمین است به بندگی به درگاه (خداوند) بخشنده میآید» سوره مریم، آیه ۹۳.
- ↑ «و جز آنچه خواست خداوند پروردگار جهانیان است؛ نخواهید» سوره تکویر، آیه ۲۹.
- ↑ «و اگر بخواهیم بیگمان آنچه را بر تو وحی کردهایم از میان میبریم آنگاه تو در برابر ما برای خود در آن باره نگهبانی نخواهی یافت» سوره اسراء، آیه ۸۶.
- ↑ «او دانای نهان است پس هیچ کس را بر نهان خویش آگاه نمیکند جز فرستادهای را که بپسندد» سوره جن، آیه ۲۶ ـ ۲۷.
- ↑ «این از خبرهای غیب است که ما به تو وحی میکنیم» سوره هود، آیه ۴۹.
- ↑ ر. ک: هاشمی، سید علی، قلمرو علوم برگزیدگان خداوند در قرآن، ص۲۷۶.
- ↑ ر. ک: سلطانی، مصطفی، امامت از دیدگاه امامیه و زیدیه، ص۶۹.