برادری در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی
مقدمه
برادری، پیوند عاطفی و ایمانی مبتنی بر اشتراکات دینی میان مسلمانان. برادر واژهای است برای نشان دادن پیوند دو فرد که به سبب پدر و مادر مشترک یا یکی از آن دو پدید میآید[۱] و به آن، برادر نسبی گفته میشود. اما این واژه به صورت استعاره در مفاهیمی مانند همقبیلهای، دوستی، شرکت و ایمان نیز به کار میرود[۲].[۳]
پیشینه
در آیات متعددی از قرآن کریم به موضوع برادری اشاره شده است. در برخی از این آیات برادری در معنای نسبی آن به کار رفته است، همانند داستان هابیل و قابیل[۴]، داستان موسی(ع) و هارون[۵]، داستان یوسف(ع) و برادرانش[۶] و در برخی دیگر، برادری دینی منظور است[۷]. پارهای از آیات نیز پیامبران(ع) را برادران امت خود خواندهاند[۸]. واژه برادری در قرآن به معنای همراهی و همگرایی نیز آمده است؛ نظیر آیاتی که از برادری منافقان و کافران سخن گفتهاند[۹]؛ چنانکه تبذیرکنندگان به سبب همگرایی با شیطان، برادران او معرفی شدهاند[۱۰]. امام خمینی نیز بارها واژههای برادر و برادری را در مفهوم اشتراک دینی و ایمانی میان مسلمانان به کار برده است.[۱۱]
منابع
پانویس
- ↑ دهخدا، ج۳، ص۳۸۹۷.
- ↑ راغب اصفهانی، حسین بن محمد، مفردات الفاظ القرآن، ص۶۸؛ طریحی، فخرالدین، مجمع البحرین، ج۱، ص۲۱- ۲۳.
- ↑ رضوانیفر، اسماعیل، مقاله «برادری»، دانشنامه امام خمینی ج۲ ص ۶۰۵.
- ↑ مائده، ۲۷ و ۳۱.
- ↑ مؤمنون، ۴۵.
- ↑ یوسف، ۷.
- ↑ آل عمران، ۱۰۳؛ حجر، ۴۷؛ حجرات، ۱۰.
- ↑ اعراف، ۶۵؛ شعراء، ۱۰۶.
- ↑ آل عمران، ۱۵۶؛ حشر، ۱۱.
- ↑ اسراء، ۲۷؛ اعراف، ۲۰۲.
- ↑ رضوانیفر، اسماعیل، مقاله «برادری»، دانشنامه امام خمینی ج۲ ص ۶۰۵.