نسخهای که میبینید، نسخهٔ فعلی این صفحه است که توسط Wasity(بحث | مشارکتها) در تاریخ ۲۹ نوامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۴۹ ویرایش شده است. آدرس فعلی این صفحه، پیوند دائمی این نسخه را نشان میدهد.
نسخهٔ ویرایششده در تاریخ ۲۹ نوامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۴۹ توسط Wasity(بحث | مشارکتها)
شأن نزولآیه شریفه، اخراجیهود از مدینه و پناه بردن آنها به قلعهها و دژهای مستحکم بود، به گمان اینکه دیگر دست خداوند و مسلمانان به آنها نخواهد رسید؛ اما خداوند دلهای آنها را از ترس پر کرد: ﴿وَقَذَفَ فِي قُلُوبِهِمُ الرُّعْبَ﴾[۴] و آنان خانههای خود را به دست خود خراب کردند و گریختند: ﴿يُخْرِبُونَ بُيُوتَهُمْ بِأَيْدِيهِمْ﴾[۵][۶].
در ایام نهچندان دور، شهرها و قریهها دارای برج و بارو و استحکامات بودند تا در مقابل دشمن محفوظ و مصون بمانند. این قلعهها که شامل قصرها و کاخها نیز میشده، معماری خاصی داشته و قدرتدفاعی هر حکومتی به استحکام و تسخیرناپذیری آنها بستگی داشته است؛ لذا از مقوّمات قدرت سیاسی محسوب میشده که در قرآن کریم با الفاظ مختلفی به آن اشاره شده است[۷].