سوید بن حارث ازدی

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Ali (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۱۶ دسامبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۱:۲۰ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

سوید بن حارث ازدی
تصویر قدیمی از مسجد کوفه
نام کاملسوید بن حارث ازدی
جنسیتمرد
از قبیلهازد
از اصحاب

مقدمه

سوید بن حارث ازدی از اصحاب رسول خدا (ص)[۱] و امیرالمؤمنین علی (ع) بود. علقمه بن یزید بن سوید از پدرش و از جدش سوید نقل می‌کند که گفت: من با جمعی از قوم خود بر رسول خدا (ص) وارد شدیم و پیامبر خدا (ص) از دیدن هیبت و زینت ما به عجب آمد و فرمود: "شما کیستید؟" گفتیم: ما از ایمان آورندگان به شما هستیم. حضرت تبسمی کرد و فرمود: "برای هر سخنی نشانه‌ای است، نشانه حقیقت ایمان شما چیست؟"[۲]؛ سوید می‌گوید: ما گفتیم برای ایمان ما پانزده علامت و نشانه است، پنج نشانه آن را نمایندگان شما گفته‌اند که بدان ایمان آوردیم و پنج نشانه دیگر را گفته‌اند عمل کنیم و پنج نشانه آخر هم از زمان جاهلیت مانده که بر آن میمانیم، مگر شما کراهت داشته و از آنها منع کنید. اما پنج نشانه اول که بدان ایمان داریم، عبارتند از: ایمان به خدا، و ایمان به ملائکه، و کتاب‌های آسمانی، و به پیامبران او، و به قیامت و برانگیخته شدن پس از مرگ؛ و اما پنج نشانه‌ای که به آن عمل می‌کنیم، عبارت است از این که: «لاَ إِلَهَ إِلاَّ اَللَّهُ مُحَمَّدٌ رَسُولُ اَللَّهِ»، بگوییم، و نماز بخوانیم، و زکات بدهیم، و حج خانه خدا بیاوریم، و روزه بگیریم. و اما آن پنج نشانه‌ای که از جاهلیت مانده و بدان عمل می‌کنیم، عبارت است از: شکر در حال فراوانی، صبر در بلا، استقامت در برابر مشکلات و برخوردها، رضای به آن‌چه پیش آید، و صبر در برابر شماتت دشمنان. رسول خدا (ص) پس از سخنان سوید و همراهانش فرمودند: "کسانی که چنین‌اند از حلما و علما بلکه از صداقت آنها نزدیک است که از انبیا باشند"[۳]. سوید این صحابی حکیم و دانا از یاران امیرالمؤمنین (ع) و از شیعیان آن حضرت گردید و شیخ مفید می‌نویسد: سوید از کسانی است که بعد از قتل عثمان با امیرمؤمنان (ع) بیعت کرد که تا پای جان از ولایت آن حضرت دفاع نماید[۴].[۵]

منابع

پانویس

  1. اسد الغابه، ج۲، ص۳۷۷.
  2. «إِنَّ لِكُلِّ قَوْلٍ حَقِيقَةً فَمَا حَقِيقَةُ إِيمَانِكُمْ؟»
  3. اسد الغابه، ج۲، ص۳۷۷.
  4. الجمل، ص۱۰۹.
  5. ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۱، ص۶۹۱-۶۹۲.