عصر فترت
موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد
مقدمه
«عصر فترت»، که نام دیگر این دوره، عصر مقلّدَه است، دوره‌ای از تاریخ تکوین و تدوین فقه شیعه بوده که از زمان فوت شیخ طوسی (متوفای ۴۶۰ﻫ) تا قیام ابن ادریس طول می‌کشد. شیخ طوسی در زمان حیات خویش تعداد ۱۳۵۹۰ حدیث در کتاب تهذیب و ۵۵۱۱ حدیث در کتاب استبصار، گردآوری کرده است. در عصر فترت، به دلیل عظمت و مقام علمی شیخ طوسی بیشتر فقها از آرای فقهی شیخ پیروی می‌کردند و به خود اجازۀ آن را نمی‌دادند که در برابر آرا و اجتهادهای شیخ اظهار نظر کنند. این عصر را معمولاً عصر مقلده یعنی دوران تقلید می‌نامند. این عصر بالغ بر یکصد سال به طول انجامید. قیام پرخاشگرانۀ ابن ادریس حلی بر علیه وضع تقلیدگونه دوران فترت، به این دوران پایان بخشید و به وسیلۀ این فقیه نقاد، اجتهاد در فقه شیعه بار دیگر احیا گردید. مهم‌ترین اثر بازمانده از ابن ادریس کتاب «السرائر» است[۱].[۲]
منابع
پانویس
- ↑ فقه سیاسی، ج۲، ص۴۱.
- ↑ عمید زنجانی، عباس علی، دانشنامه فقه سیاسی ج۲، ص ۲۴۳.