ترفیع بیت امام

این مدخل زیرشاخهٔ بحث حق اهل بیت است. مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد

مقدمه

از جمله حقوقی که مصداق تکریم اهل بیت است، حق ترفیع بیوت آنهاست که در آیه ذیل بیان شده است: ﴿فِي بُيُوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَنْ تُرْفَعَ وَيُذْكَرَ فِيهَا اسْمُهُ يُسَبِّحُ لَهُ فِيهَا بِالْغُدُوِّ وَالْآصَالِ * رِجَالٌ لَا تُلْهِيهِمْ تِجَارَةٌ وَلَا بَيْعٌ عَنْ ذِكْرِ اللَّهِ وَإِقَامِ الصَّلَاةِ وَإِيتَاءِ الزَّكَاةِ يَخَافُونَ يَوْمًا تَتَقَلَّبُ فِيهِ الْقُلُوبُ وَالْأَبْصَارُ﴾. خداوند می‌فرماید: این نور در خانه‌هایی است که این ویژگی‌ها را دارند: دیوارهای بلند و غیر قابل نفوذ، تا از دسترس شیاطین و هوس‌بازان دور باشد، دیگر آنکه مردانی از این خانه‌ها پاسداری می‌کنند که پیوسته در یاد خدا هستند و هیچ چیز آنان را از یاد خدا غافل نمی‌کند. ارتباطشان با خدا، از طریق نماز و با مردم از طریق زکات دادن است.

مقصود از بیوت و رفع بیوت؟

سیوطی از عالمان اهل سنت در کتاب الدرالمنثور نقل می‌کند وقتی این آیه نازل شد، مردی از یاران رسول خدا، از او سؤال کرد که مقصود از این بیوت چیست؟ فرمود: بیوت انبیاء. آن گاه ابوبکر سؤال کرد و گفت: بیت فاطمه نیز از این بیوت است؟ پیامبر فرمود: بلی از بهترین آنهاست.

امام کاظم (ع) از پدر گرامیش نقل کرده که: "مقصود آیه، خانه‌های آل محمد (ص) و خانه علی و فاطمه و حسن و حسین و حمزه و جعفر (ع) است".

عبدالله بن عجلان می‌گوید: شنیدم امام باقر (ع) می‌فرمود: بیت علی و فاطمه از اتاق‌های رسول الله است و سقف بیت آنها، عرش پرودگار جهانیان است و در کف خانه آنها شکافی است که باز می‌شود به عرش، که محل عروج و بالا رفتن وحی است... و پیدا نمی‌شود برای خانه‌های آنها سقفی غیر عرش، پس بیوت آنها مسقف به عرش رحمان است و در آن بیت محل عروج ملائکه و روح است گروهی بعد از گروهی و این آمدن‌ها و رفتن‌ها قطع نمی‌شود و نیست بیتی از بیوت أئمة ما الا اینکه در آن محل ملائکه است به خاطر قول خداوند: (نازل می‌شوند ملائکه و روح در آن بیت، به اذن پرودگارشان به همه امر، (عالم غیب) که سلامت است... گفتم: من کل امر؟ فرمود: تمام عالم امر (غیب و شهود)، گفتم این تنزیل است؟ فرمود: بله. پس بی‌حرمتی به این بیوت، بی‌حرمتی به تمام انبیاء و رسول الله (ص) و بی‌حرمتی به خداست و اگر به این قصد انجام شود، موجب ارتداد است.

مرحوم طبرسی می‌گوید: ﴿فِي بُيُوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَنْ تُرْفَعَ﴾ خانه‌های نورانی هستند و در آنها مشکاة وجود دارد و آن بیوت، مساجد در قول ابن عباس و حسن و مجاهد و جبائی است و بلکه اکثر مفسرین این را گفته‌اند. مثل زمخشری در تفسیرش: في بيوت- يتعلق بما قبله، مثل نوره كمشكاة في بعض بيوت الله، وهي المساجد این سخن همان قول نبی است که فرمود: مساجد بیوت خداوند در زمین است و آن روشنایی بخش اهل آسمان است کما اینکه روشنایی می‌دهد اهل زمین را ستارگان، سپس گفته شده که آن بیوت چهار تا هستند.

اما این قول ظاهراً صحیح نیست، زیرا که بیت آن بنایی است که از چهار دیوار تشکیل شده و بر آن دیوارها، یک سقف است.. پس کعبه بیت الله است، زیرا که کعبه قائم به چهار دیوار است و بر آن یک سقف است و قرآن از بیت، به مکان مسقف تعبیر می‌کند و می‌گوید: ﴿وَلَوْلَا أَنْ يَكُونَ النَّاسُ أُمَّةً وَاحِدَةً لَجَعَلْنَا لِمَنْ يَكْفُرُ بِالرَّحْمَنِ لِبُيُوتِهِمْ سُقُفًا مِنْ فِضَّةٍ وَمَعَارِجَ عَلَيْهَا يَظْهَرُونَ﴾.

این از یک طرف، اما طرف دیگر، در مساجد وجود سقف شرط نشده. مثل مسجد الحرام که سقفی ندارد و به آسمان باز می‌شود و اینکه لغت بیوت در قرآن کریم به صور مختلف بیان شده و در غیر مسجد هم استفاده شده مثل: ﴿أَنْ طَهِّرَا بَيْتِيَ لِلطَّائِفِينَ وَالْعَاكِفِينَ وَالرُّكَّعِ السُّجُودِ﴾ و غیر اینها از آیات دیگر. پس همه مساجد این طوری نیستند که سقف داشته باشند و صاحب کشاف (که این قول را قبول کرده) کلمه (بعض) را در نظر نگرفته است و گفت: في بعض بيوت الله وهي المساجد....

بنابراین منظور از بیوت در این آیه، بیوت انبیا (ع) است که بیوت اهل بیت (ع) هم جزء آنها، بلکه افضل آنهاست.

مراد از اذن و رفع؟

اذن در هر چیز، به معنای اعلام این معنا است که مانعی از انجام آن نیست و مراد از رفع، بالا بردن قدر، منزلت است و آن تعظیم (تکریم) است، در اینجا این عظمت و علو، مال خدای تعالی است که در این رفع، بالا بردن، کسی با خدا شریک نمی‌شود الا اینکه به الله تعالی منتسب شود.

و مراد به رفع، تعظیم و رفع کثیفی و زشتی است و تطهیر معاصی و چیزهای پست، در یک قولی گفته شده، که مراد از رفع، رفع حوائج در این بیوت به سوی خداوند است. بعضی از علمای متأخر قائلند به اینکه ﴿يُذْكَرَ فِيهَا اسْمُهُ﴾ یعنی در این بیوت کتاب خدا یا اسمای حسنای او تلاوت می‌شود ، و یا منظور "رفع ظاهری است یعنی بالا بردن مادی خانه که دیوارهای آن را بالا برند و بسازند، مثل قول خداوند: "هنگامی که ابراهیم و اسماعیل پایه‌های بیت را بالا برد"﴿وَإِذْ يَرْفَعُ إِبْرَاهِيمُ الْقَوَاعِدَ مِنَ الْبَيْتِ وَإِسْمَاعِيلُ﴾ و "بنابراین آیه دلایت می‌کند بر جواز تزیئن بیوت انبیاء و تعمیر بیوت در زمان حیاتشان و بعد از ممات ایشان و یا مراد رفع معنوی و عظمت معنوی است و بنابراین آیه به تکریم آن بیوت و تعظیم و ضیافت و تطهیر بیوت از آن چیزهایی که درشان آنها نیست دلالت می‌کند".

در روایت آمده است مراد از رفع در اینجا، رفع معنوی است: "سعد ازدی گفت از مدینه خارج شدیم به قصد منزل حضرت صادق (ع). ابوبصیر در یکی از بازارهای مدینه به ما رسید، او جنب بود ما این مطلب را نمی‌دانستیم تا خدمت امام صادق (ع) رسیدیم، سلام کردیم. امام (ع) سر بلند کرده به ابوبصیر فرمود: ای ابا بصیر! مگر نمی‌دانی نباید شخص جنب وارد خانه انبیاء شود؟! ابوبصیر برگشت، ما داخل خانه شدیم".

منظور از "رجال" در این آیه؟

در ادامه وصف بیوت آمده است: ﴿يُسَبِّحُ لَهُ فِيهَا بِالْغُدُوِّ وَالْآصَالِ رِجَالٌ لَا تُلْهِيهِمْ﴾. حضرت امیر (ع) درباره آنها می‌فرماید: همانا مردمی هستند که ذکر خدا را به جای دنیا برگزیدند، که هیچ تجارتی یا خرید و فروشی آنان را از یاد خدا باز نمی‌دارد. با یاد خدا روزگار می‌گذرانند و غافلان را با هشدارهای خود، از کیفرهای الهی می‌ترسانند، به عدالت فرمان می‌دهند و خود عدالت گسترند، از بدی‌ها نهی می‌کنند و خود از آنها پرهیز دارند. با اینکه در دنیا زندگی می‌کنند گویا آن را رها کرده به آخرت پیوسته‌اند. سرای دیگر را مشاهده کرده گویا از مسائل پنهان برزخیان و مدت طولانی اقامتشان آگاهی دارند و گویا قیامت وعده‌های خود را برای آنان تحقق بخشیده است آنان پرده‌ها (پرده‌های آن جهان)، را برای مردم دنیا برداشته‌اند. می‌بینند آنچه را که مردم نمی‌نگرند و می‌شنوند آنچه را که مردم نمی‌شنوند".

در زیارت جامعه که منقول از امام جواد (ع) است خطاب به همه ائمه می‌خوانیم: «خَلَقَكُمْ أَنْوَاراً فَجَعَلَكُمْ بِعَرْشِهِ مُحْدِقِينَ حَتَّى مَنَّ عَلَيْنَا فَجَعَلَكُمُ اللَّهُ فِي بُيُوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَنْ تُرْفَعَ وَ يُذْكَرَ فِيهَا اسْمُهُ».

پس بدون اذن آنها، ورود به خانه‌هایشان چه خانه‌های ظاهری و مادی و چه مقام ولایت آنها، غصب حقوق آنان است که نخستین بار خلیفه ثانی این کار را کرد و این بی‌حرمتی آثار مخرب و فراوانی داشته که تاکنون نیز ادامه دارد.

ممکن هم است که مقصود از این خانه‌ها، خود اهل بیت (ع) باشند به این صورت که بدن‌هایشان مسجد و معبد روحشان باشد. چنان‌که در روایتی از ابوحمزه ثمالی به این مطلب اشاره شده است: قتاده یکی از مفسرین و فقهای زمان خودش بود - البته از مفسرین اهل تسنن – و درکوفه زندگی می‌کرده است. او در سفری که به مدینه می‌رود، خدمت امام باقر (ع) مشرف می‌شود و از امام سؤالاتی می‌کند و جواب‌هایی می‌شنود و در مقابل سؤالات امام درمی‌ماند و در خودش خیلی احساس حقارت می‌کند. بعد به امام عرض می‌کند که من با عالمان زیادی روبرو شده‌ام ولی در مقابل هیچ کس به اندازه شما خودم را گم نکرده و مضطرب نشده‌ام. حضرت فرمود می‌دانی که در مقابل چه کسی قرار گرفته‌ای؟ «بَيْنَ يَدَيْ بُيُوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَنْ تُرْفَعَ وَ يُذْكَرَ فِيهَا اسْمُهُ» در مقابل آنهایی قرار گرفته‌ای که خدا آنان را "بیوت" نامیده است، یعنی این که در مقابل توست یکی از آن بیت‌هاست. بعد خود او منصفانه اقرار کرد و گفت: یا ابن رسول الله! تصدیق می‌کنم که مقصود از آن "بیوت" که در قرآن آمده است، خانه‌های سنگی و گلی نیست، بلکه خانه‌های انسانی است.

منابع

1. شکری، آرزو، حقوق اهل بیت