پی‌آمدهای غیبت بر اندیشه و حیات سیاسی شیعیان (مقاله)
| پی‌آمدهای غیبت بر اندیشه و حیات سیاسی شیعیان | |
|---|---|
 | |
| رتبه علمی | علمی-پژوهشی |
| زبان | فارسی |
| نویسنده | محبوبه جودکی |
| موضوع | غیبت |
| مذهب | شیعه |
| منتشر شده در | فصلنامه تاریخ اسلام |
| وابسته به | دانشگاه باقرالعلوم |
| محل نشر | قم، ایران |
| تاریخ نشر | زمستان ۱۳۸۴ |
| شماره | ۲۴ |
| شماره صفحات | از صفحه ۳۳ تا ۶۴ مجله |
| ناشر الکترونیک | پایگاه مجلات تخصصی نور |
پی‌آمدهای غیبت بر اندیشه و حیات سیاسی شیعیان عنوان مقاله‌ای است به زبان فارسی که به بررسی نقش غیبت بر اندیشه سیاسی شیعیان می‌پردازد. این مقالهٔ ۳۲ صفحه‌ای به قلم محبوبه جودکی نگاشته شده و در فصلنامه تاریخ اسلام (شماره ۲۴، زمستان ۱۳۸۴) منتشر گشته است.[۱]
چکیده مقاله
نویسنده در مقاله خود می‌نویسد: «غیبت امام زمان(ع) مهم ترین رویداد تاریخ سیاسی مذهب شیعه است که عملا تاریخ شیعه را به دو دوره مجزا؛ یعنی دوران حضور ائمه(ع) ودوران غیبت تقسیم کرده است. دوران غیبت کبری از سال ۳۲۹ه آغاز شد؛ در نامه ای که امام مهدی(ع) چند روز قبل از وقوع غیبت کبری به علی بن محمد سمری چهارمین وآخرین سفیر خود نوشت، اعلام داشت که دوران غیبت کبری فرا رسید وظهور مجدد او منوط به اجازه خداوند است.۱ سال ۳۲۹ه را می‌‌توان سال گسست در تاریخ رهبری شیعه نامید. وقوع این حادثه تأثیرات مهمی در تاریخ شیعه بر جای نهاد که مهم‌ترین آن خلأ رهبری است. این امر موجب بروز انشعاب‌هایی در درون شیعیان شد. علمای شیعی تلاش نمودند با تبیین نظریه امامت در دوازده نفر، مانع این امر شوند وپس از حملات فکری مخالفان به توجیه وتبیین مسئله غیبت پرداختند. اهتمام ایشان در پاسخ گویی به تکلیف رهبری شیعیان در زمان غیبت به ارائه نظریه جانشینی علما منجر شد وسرانجام تلاش کردند راهکارهای عملی ونظری چگونگی زندگی شیعیان در درون جامعه اهل سنت را نشان دهند»[۱].
فهرست مقاله
- فرقه‌گرایی
- تلاش علمای شیعه در توجیه امر غیبت و مقابله با مخالفان آن
- تدوین نظریه امامت
- جانشینی علما به جای ائمه معصوم در برخی مواضع
- تلاش فقهای شیعی در تعدیل اوضاع شیعیان
- منابع
دربارهٔ پدیدآورنده
در این مورد اطلاعاتی در دست نیست.